اثر پالماتین هیدروکلراید بر عملکرد حرکتی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف:بیماری دیابت منجربه بروز اختلالات حرکتی می شود. پالماتین هیدروکلراید، آلکالوئیدی ایزوکینولین است که دارای خواص ضددیابتی و آنتی اکسیدانی است. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر پالماتین هیدروکلراید بر عملکرد حرکتی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه تجربی ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی در چهار گروه کنترل، غیردیابتی تیمارشده باپالماتین هیدروکلراید، دیابتی و دیابتی تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید قرار گرفتند. دیابت با تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین با دوز ۵۵ mg/kg/bw القاء گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با پالماتین هیدروکلراید با دوز ۱۰ mg/kg/day به مدت شش هفته و به صورت زیرجلدی انجام گردید. سطح سرمی گلوکز سرم خون در هفته های ۱ ، ۳، ۵ و ۷ پس از تزریق استرپتوزوتوسین سنجش شد. در پایان مطالعه حیوانات با استفاده از آزمون های حرکتی y mazeطی ۸ دقیقه، بارفیکس (grip-traction) و سطح شیب دار (inclined plane) ارزیابی شدند. یافته ها :در آزمون Y maze تعداد ورود حیوان به بازوها در گروه دیابتی تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید افزایش آماری معنی داری نسبت به گروه دیابتی داشت (P<۰.۰۵). در آزمون بارفیکس و سطح شیب دار نیز گروه دیابتی تیمار شده با پالماتین هیدروکلراید افزایش آماری معنی داری نسبت به گروه دیابتی نشان داد (P<۰.۰۵). نتیجه گیری : تجویز پالماتین هیدروکلراید به مدت شش هفته منجر به بهبود اختلالات حرکتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین گردید.

کلیدواژه ها:

Diabetes mellitus ، Palmatine hydrochloride ، Motor dysfunctions ، Streptozotocin ، Rat ، دیابت ملیتوس ، پالماتین هیدروکلراید ، اختلالات حرکتی ، استرپتوزوتوسین ، موش صحرایی