فراوانی دیابت و تست تحمل گلوکز بیماران تالاسمی ماژور در تبریز

زمینه و هدف : تالاسمی ماژور یک بیماری ژنتیکی است و تجویز خون در این بیماران حیاتی می باشد. تجویز خون در ۲ یا ۳ دهه اخیر باعث افزایش طول عمر این بیماران شده است. با افزایش طول عمر، عوارض تجمع آهن در این بیماران بیشتر به چشم می خورد. عوارض غدددرون ریز که در گذشته شایع نبود، در حال حاضر یکی از مشکلات شایع در این بیماری می باشد. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی دیابت و تست تحمل گلوکز در بیماران تالاسمی ماژور ۱۰ تا ۲۷ ساله در تبریز انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی روی ۵۶ بیمار تالاسمی ماژور ۲۷-۱۰ ساله انجام شد. مشخصات فردی، درمان دارویی، سن شروع تزریق خون، میزان تزریق خون، سن شروع درمان با دسفرال، میزان دسفرال دریافتی، سابقه فامیلی دیابت، میزان آهن، TIBC و فریتین در پیدایش اختلالات تحمل گلوکز مورد بررسی قرار گرفتند. برای تشخیص دیابت، گلوکز ناشتای مختل و تست تحمل گلوکز مختل آزمایش FBS و OGTT انجام شد. یافته ها : فراوانی دیابت در این مطالعه ۹/۸درصد تعیین گردید. همچنین در ۶/۲۸ درصد تست گلوکز ناشتای مختل دیده شد. تست تحمل گلوکز مختل در ۱/۷درصد موارد تعیین شد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که علی رغم درمان با دسفرال در بیماران تالاسمی ماژور فراوانی دیابت، گلوکز ناشتای مختل و اختلال تحمل گلوکز در بیماران تالاسمی ماژور بالاتر از جمعیت عمومی است. بیماران تالاسمی خصوصا در سنین بالاتر از ۱۰ سال بایستی به طور منظم تحت بررسی غدد مترشحه داخلی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

Thalassemia Major ، Diabetes Mellitus ، Impaired Glucose Tolerance ، Impaired Fasting Glucose ، تالاسمی ماژور ، دیابت ، اختلال تحمل گلوکز ، گلوکز ناشتای مختل