مقایسه تاثیر پازل و سخنرانی برنامه ریزی شده بر ادراک دانشجویان پرستاری از فضای روانی- اجتماعی کلاس های درس

مقدمه: روش های آموزش مشارکتی، از جمله روش پازل، می توانند نقش مثبتی در ارتقای کیفیت فضای روانی- اجتماعی محیط های آموزشی داشته باشند. هدف این مطالعه تعیین ادراک دانشجویان پرستاری از فضای روانی- اجتماعی کلاس های درس و بررسی تاثیر دو روش فعال آموزشی، سخنرانی برنامه ریزی شده و پازل، در ارتقای ادراک دانشجویان پرستاری از این فضا می باشد. روش ها: در این مطالعه شبه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، ۵۰ نفر دانشجوی سال دوم پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تبریز شرکت داده شدند. پس از تعیین ادراک اولیه دانشجویان نسبت به فضای روانی- اجتماعی کلاس های درس، دانشجویان در دو گروه به مدت شش جلسه در قالب درس مراقبت های پرستاری در بیماری های دستگاه گوارش، تحت آموزش قرار گرفتند. آموزش این دانشجویان با دو روش متفاوت آموزشی سخنرانی برنامه ریزی شده (۲۴ دانشجو) و پازل (۲۶ دانشجو) انجام گرفت. در انتهای برنامه آموزشی، ادراک دانشجویان پرستاری در مورد فضای روانی- اجتماعی کلاس درس دوباره بررسی شد. برای سنجش این ادراک از «سیاهه محیط آموزش کلاسی» استفاده گردید. داده های مطالعه با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های ویلکاکسون و من- ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: ادراک دانشجویان پرستاری در مورد فضای روانی- اجتماعی کلاس های درسی در سطح متوسطی قرار داشت و هر دو روش سخنرانی برنامه ریزی شده و پازل توانسته بودند به صورت معنی داری این ادراک را ارتقا دهند. بین این دو روش فعال آموزشی از نظر تاثیر بر ادراک دانشجویان پرستاری از فضای روانی- اجتماعی کلاس های درسی تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مناسب دو روش آموزشی فعال، سخنرانی برنامه ریزی شده و پازل، توصیه می شود که مربیان پرستاری از این روش ها بیشتر در آموزش نظری دانشجویان خود استفاده نمایند تا علاقه دانشجویان به مطالب درسی و محیط های آموزشی ارتقا یابد.

کلیدواژه ها:

Cooperative learning ، Programmed lecture ، Jigsaw ، Psycho-social environment ، Nursing students. ، یادگیری مشارکتی ، سخنرانی برنامه ریزی شده ، پازل ، فضای روانی- اجتماعی ، ارتقای ادراک ، دانشجویان پرستاری