بررسی رابطه بین معماری پایدار و معماری بومی (مطالعه موردی : شهر مازندران در شمال ایران)

معماری پایدار که در واقع زیرمجموعه طراحی پایدار است را شاید بتوان یکی از جریانهای مهم معاصر به حساب آورد که عکس العملی منطقی و علمی در برابر مسائل و مشکلات عصر صنعت به شمار می رود. معماری پایدار یک روش در طراحی است و به تقلیل مصرف منابع تجدید ناپذیر و بهینه سازی مصرف تجدید پذیر می پردازد و اظهار می دارد که آنچه را ما برای بقاء نیاز داریم می توانیم از محیط زیست به دست آوریم . این مطالعه به بررسی معماری پایدار و دلایل استفاده از آن می پردازد. معماری تحت تاثیر طیف وسیعی از جنبه های اجتماعی - اقتصادی از جمله مشکلات زیست محیطی ، اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی و ارتباط بین این موضوعات و همچنین مد، مذهب ، اقلیم و غیره است . در مورد معماری بومی و معرفی اصول غیبی ، معماری پایدار در آن، روشی موثر در معرفی معماری پایدار است ، بنابراین باعث تمرکز مجدد بر معماری بومی و با استفاده از آن تبدیل مباحث معماری به موضوعات مدرن و بین المللی می شود. البته ، معماری بومی در زمان و مکان خود پایدار بود، بنابراین چشم پوشی از آن بیهوده است . معماری شمال ایران نوعی معماری است که اساس بومی گرایی خود را حفظ کرده است . اصول معماری پایدار در آن در نظر گرفته شده است که در این مقاله بررسی می شود. نتایج این مطالعه توصیفی ، نقش مهم معماری بومی شمال ایران را در ایجاد رویکردی پایدار در معماری به ما نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، ساختمان ، شمال ایران ، شهر مازندران ، معماری پایدار ، معماری بومی .