تحلیل فضایی شاخص های توسعه در مناطق روستایی شهرستان دشتستان

چکیده     ضرورت شناخت و تحلیل علل نابرابری­ها و شکاف­های منطقه­ای، برنامه­ریزان را بر آن داشته که تکنیک­ها و روش هایی را ابداع کنند تا از طریق تعیین درجه­ توسعه­یافتگی مناطق بتوانند به تفاوت­های منطقه­ایی دست یابند. از همین رو در دهه های اخیر، برای تصمیم­گیری­های پیچیده توسعه در سطح مناطق، توجه محققین به مدل های تصمیم­گیری چند معیاره معطوف گردیده است­. بر همین اساس بررسی حاضر نیز بعنوان یک پژوهش بنیادی با بهره­جویی از روش های تصمیم­گیری چندشاخصه و با هدف تبیین وضعیت توسعه در مناطق روستایی شهرستان دشتستان به انجام رسیده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه­ایی و ابزار جمع­آوری با توجه به اهداف پژوهش مبتنی بر داده های آمارنامه سال ۱۳۹۰ استان بوشهر بوده است که طی آن ۴۰ شاخص در ابعاد مختلف استخراج و با استفاده از تکنیک ویکور فازی، سطح­بندی میزان توسعه­یافتگی دهستان­های شهرستان دشتستان به انجام رسید. یافته های پژوهش ضمن ترسیم سیمایی نامتعادل از توسعه مناطق روستایی، حکایت از وجود یک شکاف منطقه­ای عمیق در شهرستان دشتستان دارد. به طوری که روند توزیع و دسترسی به منابع در ۱۲ دهستان شهرستان دشتی حاکی از آن است دهستان­های زیارت با ضریب ۰۶/۰ دارای بیشترین میزان توسعه و دهستان­های اسماعیل­خانی با ضریب ۱، وحدتیه با ضریب ۹۶۸/۰، ارم با ضریب ۸۹۷/۰، پشتکوه با ضریب ۸۱۱/۰، دهرود با ضریب ۷۸۲/۰ و زیارت با ضریب ۷۰۲/۰ در رده مناطق روستایی محروم قرار گرفته­اند. نتایج نشان می­دهد توسعه متوازن مناطق روستایی شهرستان دشتستان مستلزم بازنگری در تخصیص منابع و توزیع برابر فرصت­ها با رویکرد برنامه­ریزی فضایی در مناطق محروم می­باشد.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: تحلیل فضایی ، توسعه ، مناطق روستایی ، ویکور فازی