بازآفرینی پایدار بافت های ناکارآمد پیراشهر تهران با رویکرد حکمروایی نوین

بافت­های ناکارآمد و قدیمی مناطق پیراشهری کشور در اغلب موارد باگذشت زمان و عدم توجه و نگهداری مناسب، دچار فرسودگی و اضمحلال کالبدی و عملکردی شده­اند. مسائل اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست­محیطی از اعم مشکلات این بافت­ها است، مسائل مطرح شده ازجمله دلایلی است که سیاست گذاران و برنامه­ریزان شهری را مجاب به ارائه راهبرد­ها و راهکار­های مدیریتی در مواجهه با مسائل و مشکلات آن کرده است، یکی از این رویکرد­های نوین، رویکرد بازآفرینی در چارچوب حکمروایی شهری است. در این راستا، هدف این پژوهش بازآفرینی بافت­های ناکارآمد پیراشهری با تاکید بر حکمروایی نوین شهری در عرصه­های پیراشهری (صفادشت، شهریار،  ملارد، رباط کریم، اسلامشهر)، می­باشد. تحقیق حاضر برحسب هدف، یک تحقیق کاربردی، برحسب نحوه گردآوری داده­ها یک تحقیق تحلیلی و توصیفی می­باشد و درنهایت حسب نحوه اجرا، از نوع پیمایشی، و از برحسب روش تحقیق از نوع کمی می­باشد. به منظور تجزیه وتحلیل اطلاعات از نرم­افزار SPSS، مدل FAHP، و مدل GMIR استفاده شد. نتایج آزمون تی تک نمونه­ای نشان داد که وضعیت حکمروایی نوین شهری و بازآفرینی بافت­های ناکارآمد در عرصه­های مطرح شده نامطلوب ارزیابی شد، و بین این دو متغیر نیز ارتباط معنادار و مثبتی مشاهده شد. همچنین نتایج مدل FAHP نشان داد که در بین ابعاد بازآفرینی، بعد کالبدی بیشترین میزان تاثیرپذیری و بعد زیست­محیطی نیز کمترین میزان تاثیرپذیری را از حکمروایی نوین شهری به خود اختصاص داده است. درنهایت نتایج مدل GMIR نیز به منظور رتبه­بندی هر یک از عرصه­های پیراشهری نشان داد، عرصه پیراشهری شهریار با مقدار ۴۸۱۲ بالاترین رتبه و صفادشت با مقدار ۳۹۷۶، پایین­ترین رتبه را به خود اختصاص داده­اند

کلیدواژه ها:

بازآفرینی پایدار ، بافت های ناکارآمد ، فضاهای پیراشهری ، حکمروایی نوین شهری ، تهران