ارزیابی و سنجش پایداری در مجتمع های مسکونی از بعد اجتماعی (نمونه موردی: مجتمع A. P. S شیراز)

در قرن حاضر توسعه پایدار در تمامی ابعاد جامعه مورد توجه است و یکی از مباحث مهم در قرن ۲۰ ام و قرن حاضر توجه به مقوله پایداری در زمینه های اجتماعی، فرهنگی، زیست‫محیطی و اقتصادی بوده است. یک سری راهکارهایی برای رسیدن به توسعه پایدار باید اتخاذ شود که از آن می توان به توسعه پایدار در محله ها و مجتمع های مسکونی اشاره کرد. پایداری اجتماعی یکی از کلیدی ترین و مهم ترین موارد در برنامه ریزی شهری و مجتمع های مسکونی می باشد. پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی وضعیتی می باشد که در آن ساکنان از وضعیت زندگی در مجتمع خود راضی باشند. به عبارتی پایداری اجتماعی می‫تواند بهره ‫وری از مجتمع‫های مسکونی را به حداکثر برساند هدف اصلی این تحقیق ارزیابی و سنجش شاخص های پایداری اجتماعی در مجتمع مسکونی A.P.S شیراز می باشد روش تحقیق حاضر توصیفی تحلیلی می باشد و جمع‫آوری داده های اصلی تحقیق از طریق پرکردن پرسشنامه و یا مصاحبه با ساکنان انجام شده است. جامعه آماری تحقیق حاضر را ساکنان محدوده تشکیل می دهند که بر اساس فرمول کوکران ۱۰۰ نفر از آنها به صورت تصادفی انتخاب شده اند. در این مقاله شاخص های امنیت، مشارکت اجتماعی، سرزندگی و هویت به عنوان شاخص های ارزیابی پایداری اجتماعی مجتمع مسکونی انتخاب شده اند. یافته های تحقیق نشان می دهد می توان پایداری اجتماعی این مجتمع را در سطح متوسطی یا نیمه پایدار ارزیابی کرد به طوری که از میان شاخص های انتخاب شده، شاخص امنیت با میانگین ۹۲/۳ در سطح پایداری مطلوبی قرار دارد و شاخص سرزندگی در محیط با میانگین ۳، شاخص هویت با میانگین ۰۳/۳ و شاخص مشارکت اجتماعی با میانگین ۰۹/۳ در سطح پایداری متوسطی قرار دارند و عواملی که پایداری اجتماعی در این مجتمع را تهدید می کنند باید مورد توجه برنامه‫ریزان، طراحان، و مدیران قرار‫ گیرد. ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، توسعه پایدار ، پایداری اجتماعی ، شیراز‬‬‬‬