تاثیر بابا فغانی شیرازی بر سبک هندی با تاکید بر اشعار صائب تبریزی

بابافغانی شیرازی شاعر غزل سرای اواخر قرن نهم و اوایل قرن دهم هجری است. شعر فارسی در قرن نهم به اشباع مضمونیو بوطیقایی رسیده بود به طوری که شاعران دیگر نمی توانستند در سبک موسوم به عراقی شعری با طراوت و مبتکرانه بسرایند «سبک هندی» یا «طرز تازه» جریانی در شعر فارسی که در فاصله سال های ۹۰۰ تا ۱۲۰۰ ق پدید آمد. درباره منشا طرز تازه که در قرن حاضر سبک هندی نام گرفت سه دیدگاه وجود دارد:دیدگاه نخست ریشه های این سبک را در شعر برخی شاعران گذشته «از قرن ششم به بعد» جستجو می کند. دیدگاه دوم موطن اصلی این سبک را سرزمین هند می داند دیدگاه سوم سبک این دوره را تلفیقی از دو گونه زیبایی شناسی ایرانی و هندی میداند.چندین شاعر نامدار در سبکهندی دیوان های جداگانه ای در تتبع بابافغانی ترتیب دادهاند، لذا می توان بر اساس کمیت و کیفیت نظیره های فغانی تاثیردوران ساز وی را تا حد بسیار زیادی پذیرفت. اثرپذیری صائب تبریزی به عنوان برجسته ترین نماینده سبک هندی در ایران،از بابافغانی، نشان دهنده محیط گسترده تاثیر فغانی بر شعر پس از خود می باشد.

کلیدواژه ها:

بابافغانی ، سبک هندی ، صائب تبریزی ، شعر فارسی