فقر و غنا در مثنوی معنوی با تاکید بر آیات قرآن و احادیث

فقر و غنا از موضوعاتی است که همواره بحث های مختلفی پیرامون آن مطرح شده و هر کس بر اساس برداشت و دیدگاه خاص خود آن را مورد تجزیه و تحلیل قرارداده است. فقر به معنای حاجت و نیاز و فقیر به معنای حاجتمند است. احتیاج را از آن جهت فقر گفته اند که به منزله شکسته شدن ستون فقرات (فقار ظهر) است. در مقابل، غنا به معنای کفایت و بی نیازی است. در قرآن کریم ، فقر و غنا به دو گونه مطرح شده است: یک دسته از آیات به فقر مالی و مادی اشاره دارند و دسته دیگر آیاتی هستند که به معنایی فراتر از معانی مالی و مادی اشاره دارند. مولانا نیز در مثنوی ارزشمند خود به دو موضوع فقر و غنا اشاره کرده است. او استغنا را به دو شاخه استغنای حق و استغنای بنده تقسیم کرده و فقر را به شیوه های گوناگون ستوده است . مقصود مولانا از فقر، محتاج بودن به پروردگار و بی نیاز بودن از خلق است؛ بنابراین فقر در این معنا فخر محسوب می شود به مصداق حدیث «الفقر فخری». در این پژوهش سعی بر آن است که ضمن بر شمردن انواع فقر و غنا ، این دو موضوع (فقر و غنا) از منظر قرآن و احادیث نیز بررسی شده سپس ابیاتی از مثنوی که به این دو موضوع اشاره کرده اند برای روشن تر شدن بحث آورده شود.

کلیدواژه ها:

غنا ، فقر ، قرآن ، احادیث ، مثنوی