آموزش تحصیلات تکمیلی در ایران و مسیر کیفیت

هدف و زمینه: با توجه به اهمیت آموزش تحصیلات تکمیلی و فارغ التحصیلان آن در تولید علم و ثروت برای جامعه، مطالعه حاضر توسط گروه علوم پایه فرهنگستان علوم پزشکی با هدف بررسی توان گروه های آموزشی برای آموزش دانشجویان تحصیلات تکمیلی در دانشگاه های علوم پزشکی طی یک دوره هفت ساله (۱۳۸۸ تا ۱۳۹۵) انجام گرفت. روش: در این مطالعه توصیفی، متغیر اصلی پژوهش عبارت بود از: وضعیت گروه های دارای رشته های تحصیلات تکمیلی و زیر متغیرهای آن عبارت بودند از: چگونگی اهداف و جایگاه سازمانی گروه آموزشی، وضعیت اعضای هیئت علمی، چگونگی فرایند یاددهی و یادگیری، چگونگی امکانات و تجهیزات آموزشی دانشکده، چگونگی وضعیت طرح های پژوهشی و پایان نامه ها. ۹ گروه آموزشی برخوردار از تحصیلات تکمیلی از هر یک از چهار دانشگاه علوم پزشکی تیپ یک کشور شامل: شهید بهشتی، ایران، مشهد، تهران مجموعا ۳۶ گروه به عنوان نمونه معرف پژوهش برای بازه زمانی ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۵ در نظر گرفته شدند. یافته ها: به طورکلی یافته های این مطالعه حاکی از آن است که در مجموع وضعیت دانشگاه های تحت مطالعه قابل قبول است؛ اما با توجه به امکانات و بودجه ای که همه آن ها در اختیار دارند انتظارات دانشگاه های رتبه یک را برآورده نمی کنند. در مجموع باید گفت وقتی وضعیت رشته های تحصیلات تکمیلی چهار دانشگاه رتبه یک کشور کمتر از ۷۰ درصد باشد به نظر می رسد نمی توان وضعیت بهتری را نسبت به این دانشگاه ها از دانشگاه های تیپ دو و سه توقع داشت. نتیجه گیری: وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور می بایست به دنبال راهکارهای اساسی به منظور ارتقا کیفیت آموزش تحصیلات تکمیلی متناسب با ماموریت دانشگاه های نسل سوم و بلکه چهارم باشد.

کلیدواژه ها:

Credentialism ، Education-Graduate ، Post graduate Education ، Quality of Education ، آموزش عالی ، دوره های تحصیلات تکمیلی ، کیفیت فراگیر در آموزش عالی ، مدرک گرایی