بررسی عملکرد، اجزای عملکرد و نسبت برابری زمین در کشت مخلوط جایگزینی رازیانه (Foeniculum vulgar Mill.) و ماش (Vigna radiata L. Wilczek)
محل انتشار: فصلنامه بوم شناسی کشاورزی، دوره: 15، شماره: 3
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 62
فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_AGRY-15-3_001
تاریخ نمایه سازی: 27 آبان 1402
چکیده مقاله:
به منظور بررسی تاثیر نسبتهای جایگزینی کشت مخلوط گیاه دارویی رازیانه (Foeniculum vulgar Mill.) با ماش (Vigna radiata L. Wilczek) بر برخی خصوصیات کمی و کیفی این دو گیاه، آزمایشی در سال زراعی ۹۴-۱۳۹۳ در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با پنج تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل: ۲۵ درصد ماش + ۷۵ درصد رازیانه، ۵۰ درصد ماش + ۵۰ درصد رازیانه، ۷۵ درصد ماش + ۲۵ درصد رازیانه و کشت خالص دو گیاه بود. نتایج نشان داد که اثر نسبتهای کشت مخلوط رازیانه با ماش بر تمامی صفات مورد مطالعه معنیدار بود. بالاترین عملکرد دانه، زیست توده و اسانس رازیانه برای کشت خالص به ترتیب با ۴/۱۴۶۰، ۴/۱۲۲۸۶ و ۴/۵۰ کیلوگرم در هکتار و کمترین مقادیر برای تیمار ۲۵ درصد رازیانه + ۷۵ درصد ماش به ترتیب با ۲/۲۶۳، ۳/۵۸۴۳ و ۱/۸ کیلوگرم در هکتار مشاهده گردید. همچنین، بالاترین عملکرد دانه و زیست توده ماش برای کشت خالص به ترتیب با ۱/۲۱۶۷ و ۵/۸۹۰۰ کیلوگرم در هکتار و کمترین مقادیر برای تیمار ۲۵ درصد رازیانه + ۷۵ درصد ماش به ترتیب با ۵/۷۴۰ و ۵/۲۵۴۰ کیلوگرم در هکتار مشاهده گردید. نتایج نشان داد که تیمارهای کشت مخلوط از نظر نسبت برابری زمین کل، اختلاف معنیداری را با هم نشان ندادند. بیشترین مقدار نسبت برابری زمین کلی (۰۷/۱) از الگوی کشت مخلوط ۵۰ درصد ماش + ۵۰ درصد رازیانه و کمترین مقدار (۹۱/۰) از الگوی کشت مخلوط ۲۵ درصد ماش + ۷۵ درصد رازیانه بهدست آمد. به طور کلی، افزایش درصد حضور هر دو گیاه تا ۷۵ درصد باعث افزایش عملکرد بیولوژیکی و دانه شد و افزایش بیش از این میزان، به دلیل افزایش رقابت درون گونهای بر سر جذب منابع محیطی کاهش این صفات را موجب گردید.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمد حسن هاتفی فرجیان
گروه اگروتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
علیرضا کوچکی
گروه اگروتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
مهدی نصیری محلاتی
گروه اگروتکنولوژی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :