اثر بخشی ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر خویشتن پذیری، شفقت به خود و تحمل پریشانی در دختران نوجوان بدسرپرست شهرکرد

هدف پژوهش بررسی تاثیر ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر خویشتن پذیری، شفقت به خود و تحمل پریشانی در دختران نوجوان بدسرپرست شهرکرد بود. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل دختران بد سرپرست شهر شهرکرد در سال ۱۴۰۱ که در بهز یستی تحت پوشش قرارداشتند بود. روش نمونه گیری هدفمند بود به این شکل که تعداد ۳۰ نفر از دختران بدسرپرست که بر اساس پرونده بهزیستی و مصاحبه بالینی دارای مشکلات روانشناختی تشخیص داده شدند انتخاب گردیدند و بهصورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه تحمل آشفتگی((DTS سیمونز و گاهر((۲۰۰۵، مقیاس شفقت خود نف (۲۰۰۳) پرسشنامه خویشتن پذیری غیر مشروط چمبرلین و هاگا (۲۰۰۱) بود. جلسات ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس کابات زین((۲۰۰۶ برای گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه و بهصورت یکبار در هفته برگزار گردید. گروه کنترل پس از اجرای پیش آزمون در انتظار درمان بعد از پایان دورهی مداخله، قرار گرفتند و در این دوره تحت هیچگونه درمانی قرار نگرفتند. بعد از جمع آوری و استخراج داده ها، نمرات شرکت کنندگان با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش ذهنآگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر خ ویشتن پذیری ، شفقت به خود و تحمل پریشانی نوجوانان بد سرپرست تاثیرمعنادار داشته استp<۰/۰۰۰۱

کلیدواژه ها:

ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس ، خویشتن پذیری ، شفقت ورزی ، تحمل پریشانی ، دختران بد سرپرست