روش معناداری بالینی تغییرات درمانی: ویژگی ها، شیوه محاسبه، تصمیم گیری و محدودیت ها

استفاده از روش های معناداری آماری در تعیین اثربخشی درمان های روان شناختی امری است رایج اما دارای محدودیتهایی. در واقع وجود تفاوت های معنادار آماری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه درمانی، ضرورتا به معنی برخورداری بیماران درمان شده از عملکرد موفقیت آمیز در زندگی واقعی نیست. بدین خاطر استفاده از روش هایی ضرورت دارد که ضمن عبور از محدودیت های اجتناب ناپذیر روش های آماری، مکمل آزمون های معناداری آماری بوده و نتایج دقیق تری از اثر بخشی درمان های روان شناختی را آشکار سازند. یکی از این روش ها، روش معناداری بالینی تغییرات است. دراین روش گفته می شود که اگر در پایان درمان، بیماری از گروه "افراد دارای بدکارکردی به دلیل بیماری" به گروه "افراد دارای کارکرد طبیعی" تغییر وضعیت داده باشد، می توان او را به عنوان فردی که به سطح تغییرات معناداری بالینی دست یافته است، طبقه بندی کرد. مقاله حاضر با توجه به این رویکرد، یکی از این روش ها ، یعنی روش جاکوب سن و تراکس ‍[۱] را، به دلیل سادگی و مشهورتر بودن، مطرح ساخته و در عین آموزش شیوه محاسبه آن، معیارهای تصمیم گیری و نیز محدودیت های این روش را برای متخصصین بالینی آشکار می سازد.

کلیدواژه ها:

معناداری آماری ، معناداری بالینی