اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی و تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی

هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی و تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی است. روش تحقیق حاضر از نوع شبه آزمایشی است که در آن از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه پژوهش حاضر مادران دانش آموزان کم توان ذهنی شهرستان بستان آباد هستند که فرزندان آنها در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ در مقطع ابتدایی مشغول به تحصیل بودند. به منظور انتخاب نمونه از بین تمامی مادران این دانش آموزان تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای دهی شدند. سپس هر دو گروه پرسشنامه تاب آوری و امید به زندگی را تکمیل کردند و بعد از آن گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای بر اساس پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد مورد مداخله قرار گرفت و گروه کنترل هیچ مداخله و آموزشی دریافت نکرد و در نهایت پرسشنامه های پس آزمون توسط هر دو گروه تکمیل شد و داده های پس از جمع آوری با استفاده از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تحلیل گردید. یافته ها نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری و امید به زندگی مادران تاثیر معناداری داشت (۰۵< P). بنابراین می توان نتیجه گرفت با توجه به اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری و امید به زندگی مادران، می توان از نتایج این پژوهش در مدارس استثنایی و مراکز مشاوره استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، تاب آوری ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد