اثر آموزش بر رشد اقتصادی ایران در سال های ۱۳۵۰– ۱۳۸۲

بحث رشد اقتصادی از دهه ی ۱۹۳۰تا به امروز، تحولات بسیاری را از نظر نهاده های اثر گذار در رشد داشته است.      امروزه سرمایه گذاری برای آموزش، یک عامل کلیدی در فرایند رشد و توسعه ی اقتصادی است که توجه فزاینده به آن، از دهه ی ۱۹۶۰ به بعد صورت گرفته است. پیش از آن، تنها سرمایه ی مادی بود که عامل رشد و توسعه به شمار می رفت؛ اما با مشخص شدن تاثیر  نیروی انسانی در فرایند رشد اقتصادی، رشد درون زا مطرح شد. طرح مجدد تاثیر سرمایه ی انسانی درمدل های رشد، سبب شد تا درمطالعات کاربردی، از آموزش به عنوان جایگزین سرمایه انسانی استفاده شود. در این مقاله، برای نشان دادن اثر آموزش بر رشد اقتصادی ایران در سال های ۱۳۵۱تا۱۳۸۲در بعد نظری از مدل لوکاس استفاده شده است و در مطالعه ی کاربردی، از میانگین سال های آموزش نیروی کار شاغل به عنوان شاخص آموزش و سرمایه ی انسانی استفاده شده است. نتایج، حاکی از تاثیر مثبت و معنادار آموزش بر رشد اقتصادی ایران در طول دوره ی مورد بررسی است