پدیدارشناسی به مثابه رویکردی سه وجهی و بیان دلالت های هر وجه در ساحت تربیت

رویکرد پدیدارشناسی در والاترین رسالت خود، خواستار درک چیستی پدیده ها و نیز چگونگی وقوع فهم و هم چنین چگونگی ارتقای فهم میباشد. گستره پدیدارشناسی در نوشتار فراروی سه دیدگاه پدیدارشناسی استعلایی، پدیدارشناسی وجودی، و پدیدارشناسی فهم را در بر می گیرد. ما از دو سنخ فهم برخورداریم : فهم حضوری ( وجودی ) که مبتنی بر مستغرق شدن هستی ما درهستی مطلق می باشد؛ و سنخ دوم معرفت ما را فهم حصولی( مقولی ) تکون می بخشد که در این گونه معرفتی متعلق معرفت ما ماهیات ( و نه وجود ) می باشد. علم حضوری ما از وجود بماهو بواسطه استغراق وجودی ما در هستی مطلق فراچنگ می آید و علم حصولی ما از جهان و پدیده های مندرج در آن به واسطه خاصیت طرح افکنانه فهم ما رقم می خورد. دیدگاه پدیدارشناسی استعلایی هوسرل در صدد فهم ذات پدیده ها می باشد؛ پدیدارشناسی وجودی هیدگر درصدد انکشاف و ادراک وجود است، و دیدگاه پدیدارشناسی فهم در والاترین افق خود شامل دو انشعاب متمایز، فهم وجودی و فهم مقولی، جهت درک ذات این دو سنخ متفاوت از فهم می باشد. دلالتهای پدیدارشناسی در عرصه تعلیم و تربیت را نیز ، میتوان هم در ساحت ابداع فنون تدریس و هم در قلمروی تربیتی استحصال نمود.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، فهم ( مقولی و وجودی ) ، صیرورت ، دیالکتیک ، تعلیم و تربیت.