برنامه ریزی راهبردی توسعه گردشگری در مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان در راستای توانمندنسازی اجتماعات محلی

یکی از عناصر اصلی توسعه، گردشگری است و تشویق مشارکت جوامع محلی به عنوان کانون توسعه پایدار صنعت گردشگری تلقی می شود. شرایط به وجود آمده در ایران پس از تحریم و توجه ویژه گردشگران خارجی و ورود آنان به ایران، می تواند فرصت مناسبی برای استفاده و جذب آنها در مکان های گردشگرپذیر را فراهم کند. در این میان نقاطی که دارای انزوای جغرافیایی بوده و بافت اقتصادی ضعیفی دارند، ولی از مزیت های نسبی بالایی برای جذب گردشگر برخوردارند، می توانند در اولویت قرار گیرند. توسعه اجتماع محله ای می تواند ظرف مناسبی برای حرکت جدید تزریق توسعه یا به عبارت صحیح همراه کردن و شکوفا کردن توسعه را فراهم کند و مشارکت آگاهانه روستاییان را در فرایندهایی که زندگی شان را شکل می دهد، از جمله گردشگری برانگیزاند. استان سیستان و بلوچستان با داشتن خرده جاذبه های ناب و متنوع و روستاهای بکر که دارای فرهنگ بومی ویژه ای می باشند می تواند یکی از قطب های جذب گردشگر باشد، اما توسعه گردشگری و رشد اقتصادی روستاهای استان نیاز به ایجاد زیرساخت های مناسب دارد. این پژوهش با روش تحلیلی- کاربردی و مشاهده مستقیم و با استفاده از ماتریس ارزیابی به بررسی گردشگری و تاثیر آن بر توسعه گردشگری روستایی استان سیستان و بلوچستان پرداخته است. نتایج پژوهش نشان داد که بین تنوع جاذبه های گردشگری در مناطق روستایی و تقاضا و انگیزه سفر، رابطه مستقیمی وجود دارد و توسعه جوامع محلی استان سیستان و بلوچستان با توجه به ویژگی های محیطی وابستگی شدیدی به صنعت گردشگری دارد.