بررسی جوامع پده در حاشیه رودخانه کارون

پده (Populus euphratica) به علت تحمل در برابر دامنه زیاد درجه حرارت و شوری خاک یکی از مهم ترین درختان در مناطق گرم و خشک بعضی از کشورها از جمله ایران محسوب می شود. این گونه در استان خوزستان به صورت بیشه زارهایی در حاشیه رودخانه های بزرگ خوزستان به طور وسیع گسترش داشته و اهمیت زیادی از جنبه حمایتی و نیز تولید چوب و تامین علوفه دام دارد. از نظر اقلیمی، رویشگاه این گونه در منطقه مورد بررسی بر اساس روش آمبرژه در اقلیم بیابانی گرم قرار دارد. همچنین، بر اساس منحنی های آمبروترمیک ایستگاه های منطقه، طول دوره خشکی به طور میانگین بین ۷ ماه تا ۸ ماه در سال است. خاک های منطقه منشا آبرفتی داشته که از شسته شدن مواد آهکی، مارنی، گچی و نمکی تشکیلات زاگرس ناشی شده است. بافت خاک در افق های بالایی سبک و در قسمت های پایین تر تا متوسط تغییر می کند. پوشش گیاهی منطقه بر اساس تراکم پوشش درختان پده از روی عکس های هوایی به ۳ شکل درختزارهای متراکم، با تراکم متوسط و پراکنده تعیین گردید. در هر ۳ شکل رویشی، گونه غالب درخت پده در اشکوب بالا و درختچه هایی نظیر گز و لگجی همراه گیاهان علفی و بعضی از گندمیان در آشکوب پایین قرار می گیرد. اندازه گیری میانگین فاصله درختان از یکدیگر همراه با اندازه گیری های قطر برابر سینه، ارتفاع و مساحت تاج نشان می دهد که تعداد در هکتار درختان در دو منطقه شوشتر و گتوند به ترتیب ۳۵۷ و ۳۳۹ و درصد تاج پوشش نیز به ترتیب ۶. ۷۲ و ۴. ۶۸ بوده است. همچنین، به منظور تعیین میانگین رویش قطری سالانه و سن تقریبی از تعدادی درختان پده در قطر برابر سینه به وسیله مته سال سنج نمونه هایی تهیه شد. نتایج به دست آمده نشان می دهند که رویش قطری سالانه درختان پده در دو منطقه شوشتر و گتوند به ترتیب ۶۳. ۹ و ۵۴. ۹ میلی متر و سن تقریبی به ترتیب ۳۵ و ۳۶ سال برآورد گردیده است.

کلیدواژه ها:

پده ، خاک های آبرفتی ، رویش قطری