کرونا و افزایش معنی دار خودکشی در ایران

تاریخ دریافت: ۰۴/۰۳/۱۴۰۲                     تاریخ بازنگری: ۰۷/۰۶/۱۴۰۲                     تاریخ پذیرش: ۱۹/۰۶/۱۴۰۲    هدف اصلی از انجام این پژوهش، شناسایی علل و عوامل موثر در افزایش خودکشی در دوران کرونا و پساکرونا در ایران و ارائه راهکارهایی جهت پیشگیری از خودکشی می­ باشد. برای انجام این مطالعه، پرونده های وفات ­یافتگان در استان البرز در سال ۱۴۰۰ مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات مربوط به خودکشی ها از پرونده های پزشکی قانونی استخراج شد. پژوهشگران با تماس با خانواده ها برای بررسی علت خودکشی و تکمیل پرسشنامه، اطلاعات مورد نیاز را جمع آوری کردند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شد تا فراوانی علل، عوامل خطر و روش های خودکشی مشخص گردد. نتایج نشان داد که از ۲۶۰ مورد خودکشی موفق، ۱۸۰ مورد مرد و ۸۰ مورد زن بودند. شایع­ترین سن خودکشی مربوط به دهه سوم زندگی بود و بیشترین آمار خودکشی مربوط به افراد با تحصیلات ابتدایی بود. در ۳۸ درصد موارد علت خودکشی مشخص نبود؛ اما در مواردی که علت مشخص بود، شایع­ترین آن اختلالات روانی بود. در کل جمعیت مورد ارزیابی، حلق آویزی با ۴/۴۵ درصد شایع­ترین روش خودکشی بود. در مردان شایع­ترین روش حلق­ آویزی و در زنان مصرف سم بود که بین روش خودکشی و جنسیت ارتباط معنی­داری وجود داشت. خودسوزی نیز در هر دو جنس بالا بود و در زنان ۳۵ درصد موارد را در بر می ­گرفت. شیوع کووید ۱۹ با افزایش معنادار موارد خودکشی در ایران، به­ ویژه بین مردان جوان و افراد با سطح تحصیلات پایین تر، همراه بوده است. تاکید بر تدوین برنامه های حمایتی روانی و اقتصادی متمرکز بر جوامع در معرض خطر، برای مقابله با این افزایش نگران کننده ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

عوامل خودکشی ، خودکشی و کرونا ، خودکشی و پساکرونا