مقایسه اثربخشی «گروه درمانی مبتنی بر شیوه های تعاملی و روان نمایشگری» بر خودآگاهی هیجانی دختران نوجوان با پریشانی روانشناختی

هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شیوه های تعاملی و روان نمایشگری بر خودآگاهی هیجانی دختران نوجوان با پریشانی روان شناختی بود. روش پژوهش حاضر آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان پژوهش شامل ۳۳ دختر ۱۶-۱۴ ساله دانش آموز با پریشانی روان شناختی در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بود. ایشان با نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه مساوی جایگزین شدند. مداخله در چارچوب ۱۰ جلسه دوساعته به روش درمان گروهی مبتنی بر شیوه های تعاملی و روان نمایشگری صورت گرفت و شرکت کنندگان در مراحل خط پایه و پس از درمان توسط دو پرسشنامه پریشانی روان شناختی کسلر و خودآگاهی هیجانی ریف مورد آزمون قرار گرفتند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس یک متغیره و چندمتغیره تجزیه وتحلیل شد. نتایج تحلیل آماری نشان داد که گروه درمانی به شیوه های تعاملی و روان نمایشگری اثر معنی داری در افزایش خودآگاهی هیجانی (Eta=۰.۵۰)، مولفه های آن شامل تمایز گذاری هیجانات (Eta=۰.۲۵)، به اشتراک گذاری کلامی هیجان(Eta=۰.۴۲) داشته است و در مقایسه تنها درمان روان نمایشگری به شکل معنی داری توانسته مولفه آگاهی بدنی هیجان(Eta=۰.۳۵) را نیز بهبود ببخشد. یافته ها به طورکلی بیانگر آن است که گروه درمانی به شیوه های تعاملی و روان نمایشگری علاوه بر کمک به سلامت روان شناختی نوجوانان، بر بهبود خودآگاهی هیجانی آن ها نیز موثر است.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی تعاملی ، روان نمایشگری ، پریشانی روان شناختی ، خودآگاهی هیجانی