آمایش نواحی مرز های ساحلی با تاکید بر شکل گیری خوشه های دریایی در استان مازندران

سیاست گذاری و دسترسی به قدرت دریایی از قرن بیستم مورد اقبال قدرت های بزرگ جهانی بوده است.ایران با برخورداری از موقعیت ژئوپلیتکی خود و دسترسی به دریای خزر در شمال و خلیج فارس و دریای عمان در جنوب در مسیر افزایش قدرت دریایی خود تلاش نکرده است.حال آنکه با انتخاب استراتژی دریایی می تواند از این ظرفیت های طبیعی در دستبابی به اهداف ملی بهره مند گردد.مناطق ساحلی و حاشیه دریاها در جغرافیای جهانی از پربارترین مناطق محسوب شده و زمینه ساز فعالیت های اقتصادی و اجتماعی می باشند، بیش از %۶۰ جمعیت جهان در حاشیه ۶۰ کیلومتری دریاها استقرار یافته و بیش از %۸۰ از شهرهای بزرگ که امروزه به عنوان قطب های تجاری و اقتصادی شناخته می شوند در کنار دریا ها واقع شده است. این مهم بیانگر اهمیت دریا، برای جامعه بشری است. بررسی های آماری نشان می دهد که سهم دریا از تولید ناخالص داخلی در برخی از کشورهای دریایی پیشرفته مانند اتحادیه اروپا بالغ بر ۵۰% است این رقم در ایران با وجود قریب به ۶۰۰۰ کیلومتر نوار ساحلی کمتر از ۵ درصد است. مناطق ساحلی به لحاظ اهمیت سیاسیواقتصادی از مهم ترین مناطق جهان به شمار رفته و می توانند فرآیند توسعه را با محوریت دریا تسهیل نمایند. راهبرد بهره مندی از دریاواقتصاد مبتنی بر آن با تاکید بر شکل گیری خوشه ای دریایی ضرورتی مهم تلقی شده و برای مناطق ساحلی شمال کشور که از فقدان اقدامات اقتصادی دریامحور رنج می برد اهمیتی مضاعف پیدا می کند.این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده.یافته ها نشان می دهد اقدامات صورت گرفته در استان مازندران ذیل فرایند توسعه منجر به تخریب سواحل و تغییر کاربری اراضی کشاورزی ؛کوه خواری ؛جنگل خواری و برداشت بی رویه شن و ماسه در کوه و جنگل و رودخانه شده است؛پیشنهاد می شود که با محوریت اقتصاد دریا سیاست خوشه های دریایی به منظور آمایش سواحل دریای خرز مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

نوارساحلی ، ساحل مازندران ، سرمایه ملی ، اقتصاد ساحل ، خوشه های دریایی