بررسی مولفه های کیفیت طراحی شهری تاب آور در محله های شهری در برابر زلزله (نمونه موردی: محله لشگر، منطقه ۸ شهرداری تهران)

امروزه مخاطرات طبیعی در معرض وقوع انواع سوانح طبیعی و یا به دلیل پیشرفت های تکنولوژی در معرض انواع سوانح انسان ساخت هستند. درحالی که در هنگام و پس از وقوع سوانح خسارات مالی و جانی رخ می دهد. این پژوهش بر آن است که با تدوین راهکارهای طراحی شهری، تاب آوری محلات شهری را در برابر زلزله ارتقا دهد. در راستای دستیابی به هدف شناخت عوامل و فرایندهای تاثیرگذار از دیدگاه طراحی شهری بر تاب آوری محلات، روش تحقیق، مبتنی بر استفاده از رویکردهای کمی و کیفی بوده و از ابزارهای مصاحبه عمیق، مشاهده میدانی و بررسی اسناد استفاده شده است. تحقیق حاضر بر اساس مبانی نظری و با بررسی مولفه های موثر کیفیت، چارچوب طراحی شهری تاب آور را ارائه می دهد. پس از مشخص شدن نقاط ضعف و قوت محله لشگر به تکمیل پرسشنامه شهروندان و متخصصین پرداخته و جمع آوری اطلاعات در محله انجام گرفته است. جامعه آماری شهروندان در این پژوهش بخشی از خانوارهای ساکن در محله لشگر به روش نمونه گیری از نوع تصادفی ساده ۴۰ نفر و جامعه آماری نخبگان ۳۰ نفر تعیین گردید. به منظور ارتقای تاب آوری در محله، مولفه های کیفیت طراحی شهری به صورت مستقل ارزیابی شده است. نتایج تحلیل پرسشنامه نشان می دهد که مولفه های کیفیت طراحی شهری؛ عملکردی، زیباشناختی و زیست محیطی در افزایش تاب آوری محلات شهری تاثیر داشته و از این میان مولفه عملکردی با بیشترین تاثیر می تواند سبب افزایش تاب آوری و مولفه زیست محیطی کمترین تاثیر را در افزایش تاب آوری محله لشگر داشته است.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، تاب آوری ، زلزله ، محله لشگر منطقه ۸ شهرداری تهران