تاثیر توانبخشی وستیبولار بر درمان بیماری منیر یک طرفه

هدف: بیماری منیر(Meniere’s Disease) یکی از مهم ترین  اختلالاتی است که بابت مشکلات تعادلی سبب کاهش کیفیت زندگی بیماران می­گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان کارایی برنامه توانبخشی دهلیزی(Vestibulo-Balance Rehabilitation Therapy; VBRT) در بهبود تعادل افراد مبتلا به منیر یک طرفه است. روش بررسی: ۲۳ بیمار با تشخیص قطعی منیر مزمن وارد مطالعه شدند. تمام افراد مورد ارزیابی دقیق شنوایی- تعادل قرار گرفتند. سپس برنامه توانبخشی دهلیزی با نظارت درمانگر خبره و به مدت یک ماه به تمامی افراد ارائه شد. کارایی این برنامه درمانی در این افراد با استفاده از پرسشنامه ارزیابی مقیاس اطمینان به حفظ تعادل(Activities-Specific Balance Confidence Scale; ABC) و پرسشنامه ارزیابی معلولیت ناشی از سرگیجه (Dizziness Handicap Inventory; DHI) و مورد پایش قرار گرفت. یافته ها: میانگین و انحراف معیار مقادیر پرسشنامه ABC قبل و بعد از انجام توانبخشی به ترتیب برابر ۱۱/۶۳±۶۲/۵۷ و ۱۲/۴۸±۷۰/۱۷ بود. این مقادیر برای پرسشنامه DHI، ۸/۹۳±۴۶/۶۱ و ۶/۲۱±۳۸/۲۶ بود. میزان تفاوت قبل و بعد از مداخله در هر دو پرسشنامه معنی دار بود (۰/۰۵>p). به علاوه میزان بهبود شخص در این دو پرسشنامه همبستگی منفی معناداری داشت (۰/۰۰۱=p). نتیجه گیری: توانبخشی دهلیزی در فاز مزمن بیماری منیر یک طرفه می تواند علایم تعادلی، فیزیکی و روانی را بهبود بخشد. از این رو برای کنترل بیماری در این افراد توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

اختلال مزمن تعادلی ، بیماری منیر ، توانبخشی دهلیزی