تبیین شاخص های طراحی فرم به منزله واسط جلوه و معنا، در ارتباط درون و بیرون خانه

موضوع این پژوهش جستجوی چیستی و چگونگی پیوستگی وجه نظری و کاربردی فرم در جهت بهبود ارتباط درون و بیرون خانه است. فرم واسط ارتباط درون و بیرون در دولایه "ارتباط فضای داخل (درون) و خارج (بیرون)" و "ارتباط کالبد انسان (درون) و کالبد خانه (بیرون)"، در سه سطح کالبدی-محیطی، عملکردی-رفتاری و ادراکی-معنایی است. رابطه "فرم" با "آن­چه فرم نیست"، این مفهوم چندمعنا را در یک مدل جامع، تبیین می­نماید. هدف اصلی، یافتن شاخص­هایی است که ارتباطی چندسطحی بین جلوه (وجه عینی) و معنا (وجه ذهنی) در فرم، برای ارتباط درون و بیرون ایجاد کنند؛ لذا پرسش اصلی پژوهش این است که چه شاخص­هایی برای طراحی فرم خانه، امکان ارتباط چندسطحی و چندمعنایی را، در رابطه درون و بیرون فراهم می کنند؟ این پژوهش به روش کیفی، با استقراء جزء به کل و با تحلیل محتوای کیفی متون معماری مدرن و پست مدرن، از طریق کدگذاری در اطلس­تی­آی، انجام شده­­است. نتایج نشان می­دهد که وجه اشتراک شاخص­های تبیین شده، ارتقای محرک­های مرئی و نامرئی "جلوه"­، ایجاد سلسله­مراتب گذار نرم بین درون و بیرون، مشابهت­یابی بین تصاویر ذهنی ایجاد شده از فرم و تنظیم توامان ویژگی­های بصری، حرکتی و حسی در عناصر معماری، در سه مقیاس خرد، میانه و کلان، است. این انگاره نسبت به فرم، زمینه­ ساز "مولد معنا بودن" می­شود.

کلیدواژه ها:

شاخص طراحی ، فرم ، خانه ، جلوه ، معنا