بررسی سازگاری فرایند برنامه دهی معماری جهت تقویت توسعه عمرانی

زمینه گرایی و درک پیام آن ضرورتی در فرایند طراحی پروژه هایی است که می خواهند در راستای توسعه پایدار گام بردارند. گذشته از بعد کالبدی، جنبه-های متفاوتی در این حوزه مطرح است که به منظور اصلاح و بهبود تعامل با بستر لازم است از مرحله اولیه برنامهدهی معماری در مورد تحقق آنها در پروژه-های امروزی مطالعه گردد. هدف اصلی پژوهش تلاشی برای شناخت روشها و چگونگی ایجاد تعاملی هدفمند با زمینه، جهت تبیین جایگاه زمینه گرایی درنظام برنامه دهی معماری است. روش این تحقیق، روش مصداق به مفهوم است. با مطالعه مولفه های مربوط به زمینه و عوامل مطرح در برنامه دهی معماری، راهکارهای ایجاد هماهنگی بین مولفه ها و عوامل تدوین شده و در نمونه های موردی پژوهش به روش کیفی مورد بررسی قرار گرفته اند. ار اینرو نمونه ها از جامعه گسترده ای انتخاب شدهاند تا نتایج و معیارهای به دست آمده جامعیت کافی را دارا باشند. استفاده از تجربیات سایر کشورها، انتخاب استراتژی های مناسب را سبب میشود و خروجی کاربردی از این تجربیات، ضامن تداوم و استقبال از تکرار آنها در موارد مشابه است. بر اساس نتایج تحقیق معماری زمینه گرا نه تاکید بر تقلید دارد و نه مانع نوآوری و خلاقیت است. هدف ایجاد ارتباطی بهتر بین معماری و زمینه است که جنبه های زیبایی شناختی و معنایی در آن اهمیت فراوان دارند. بر اساس مقایسه شاخص ها و حوزه های مطرح در بحث زمینه گرایی و مراحل موجود در برنامه دهی معماری، علاوه بر تعریف عمیق تر خلاقیت معمارانه، باید نحوه نگرش معماران، مخاطبان و کارفرمایان به این حوزه تغییر یابد. الهام از روحیه مکان در کنار توجه به روحیه زمان، توجه به ویژگی های جغرافیایی، اقلیمی، کالبدی، بصری و اجتماعی بستر، آموزش صحیح معماران و گفتمان معمار، مخاطب و کارفرما از نتایجی است که باید در جامعه معاصر ایران، در برنامه دهی معماری همواره مدنظر قرار گیرد؛ تا با حضور آنها محیط مطلوب در معماری و در مقیاس کلانتر از معماری تعریف گردد.

کلیدواژه ها:

معماری ، زمینه طراحی ، برنامه دهی معماری ، جامعه معاصر