عصر مدرن و ناخرسندی های آن؛ بررسی سروده های نیما از دیدگاه نظریه انتقادی

شعر نیما، ناخرسندی خود را از ابتذال ناشی از تحول و ترقی در عصر مدرن و در مقابل، جستجوی سادگی و اصالت زندگی بیان میکند. در این مقاله سعی می شود با استفاده از رویکرد انتقادی مکتب فرانکفورت جلوه های مختلف مدرنیسم ازنظر نیما مورد واکاوی قرار گیرد. بانیان مکتب فرانکفورت با ابراز ناخرسندی از عقل مدرن و عقلانیت ابزاری، به تصویر کشیدن پیامدهای مخرب تکنولوژی و از خودبیگانگی ناشی از آن، خواهان زندگی دور از خشونت، جنگ، سرشار از صلح و تفاهم بوده و زیبایی شناسی مدرن را بستر مناسبی برای بیان این حال می دانستند. بر این اساس پرسش مقاله حاضر این است که چگونه نقادی ها و ناخرسندی های شعرهای نیما وجوه روشنی از نقد عصر مدرن و عوارض آن را نمایش می دهند؟ بدین منظور با استفاده از روش اسنادی و تحلیل محتوای قیاسی با رویکرد توصیفی تحلیلی، برخی از اشعار نیما را با نظر به مفاهیم اصلی مکتب فرانکفورت مورد نقد و بررسی قرار می دهیم. بر همین اساس، آن چه بیش از همه در اشعار نیما خود مینمایاند، ناخرسندی از ابتذال ناشی از تحول و ترقی به هر قیمت، انتقاد از تنهایی و انزوای آدمی در عصر مدرن و هم چنین سلطه سیستم ها بر زیست جهان و نهایتا نابودی زیست جهان است.

کلیدواژه ها:

عصر مدرن ، بیگانگی ، عقلانیت ابزاری ، مدرنیته ، رویکرد انتقادی نیما