بررسی توسعه پایدار در معماری سبز (نمونه موردی: جزیره جاوا، اندونزی)

نگرش معماری سبز که برای بهبود محیط زیست در ساختمان است ضمن صنعتی کردن ساختمان باعث ایجاد صرفه جویی های مهمی در بخش انرژی طبیعی می شود که در سالهای اخیر مورد توجه عده بسیاری از معماران معاصر جهان با دیدگاه های متفاوت به آن قرار گرفته است. نویسنده به عنوان یک محقق و معمار، چندین اثر معماری خلق می کند که بیشتر آنها در جزیره جاوا اندونزی واقع شده اند. این معماری که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد در پی سازگاری با محیط زیست بوده تا ضمن پاسخگویی به نیاز افراد در جهت بقای متقابل انسان و محیط گام بردارد. نگارنده بر این باور است که امروزه ساختمان هایی با اصول اکولوژیکی و معماری سبز برای انطباق با تغییرات اقلیمی و جلوگیری از وقوع بدترین ها مهم است. با آزمایش این پروژه ها با تئوری اکولوژی و معماری سبز، نویسندگان به چندین نتیجه می رسند که هر پروژه ساخته شده باید بتواند به مشکلات آب و هوایی که در این زمان رخ می دهد پاسخ دهد. در این مقاله نویسنده استفاده از ۱۷ هدف توسعه پایدار سازمان ملل یا ما را معمولا به عنوان SDGs در آثار خود در جزیره جاوا، اندونزی توصیف می کند. معماری ابزاری برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار است.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، طبیعت ، اکولوژیکی ، جزیره جاوا ، ساختمان ، پروژه.