مولفه های ارتقاء حس مکان در محلات بافت فرسوده (نمونه موردی: محله صابونپزخانه تهران)

هدف این پژوهش شناسایی مولفه های ارتقاء دهنده حس مکان جهت بازآفرینی مفهوم آن که زمینه ساز مشارکت اجتماعی بیشتر و ا رتقاء کیفیت فضاهای عمومی در محلات بافت فرسوده است، می باشد. این مولفه ها قابل تعمیم به کلیه بافت های فرسوده در تهران می باشند. رویکرد این پژوهش فرا اثبات گرا، کیفی و کاربردی است. حس مکان به ع نوان مفهومی چند بعدی درنظر گرفته شده و سنجش آن با رویکردی کیفی مبتنی بر داده ها و بر پایه نظریه نگرش و با استفاده از نظرسنجی در مقیاس پنج گزینه ای لیکرت انجام گرفته است. روش جمع آوری داده ها به صورت میدانی و کتابخانه ای است. سپس به ارائه راهبرد و ضوابط پرداخته شده است. مولفه های ادراکی- شناختی ارتقاء دهنده حس مکان: هویت و شخصیت محله، تصویر ذهنی اهالی، کیفیت ایمنی و امنیت، سیما و منظر محله، کیفیت رفاه و آسایش، تعاملات اجتماعی مردم محل و سرزندگی و مولفه های کالبدی ارتقاء دهنده حس مکان که شامل گونه بندی بافت، ریخت شناسی، بافت محله (مورفولوژی)، کیفیت ساختمانی، عمر ساختمان ها، ارزش گذاری ساختمان ها، دانه بندی بافت، سطح اشتغال ساختمان ها، محصوریت، مصالح، ورودی ها. تامین و ارتقای سرانه های خدماتی باعث ارتقای کیفیت زندگی ساکنان می شود و ا ین امر ارتقای شان سکونت برای اهالی محله و ایجاد حس تعلق به مکان و در نتیجه افزایش انگیزه و میل به نوسازی را در بین افراد ساکن به وجود می آورد. از این پس اهالی خود برای زندگی با کیفیت و پابرجا در محله شان تلاش می کنند و محله ای پایدار، سرزنده و با هویت به وجود می آید.

کلیدواژه ها:

حس مکان ، محله ، بافت فرسوده ، ادراکی- شناختی ، کالبدی