بهسازی مجموعه ورودی محوطه میراث جهانی چغازنبیل با هدف ارتقاء کیفیت دیداری و اصلاح الگوی حرکتی گردشگر در استفاده از مسیر بازدید

طراحی برای ورود به محوطه های روباز؛ زبانی ساده تر به تعریف حد و مرز آن، آداب وارد شدن، رعایت چهارچوب ها و ضوابط همانند طراحی معماری برای ورودی است با ویژگی های مشابه با ورودی معماری. ورودی به عنوان تاثیرگذارترین ساختار در معماری همواره یکی از آیتم های اساسی و کلیدی در طراحی معماری، مورد توجه بوده است. ارتباط دهنده دو فضای همجوار با حس مکان و آداب متفاوت، اولین مکانی است که با حضور در آن خصوصیات کلی فضا، آداب ورود، حد خصوصی و عمومی بودن و سایر ویژگی های فضا کشف می شود. محوطه میراث جهانی چغازنبیل اولین اثر ثبت جهانی ایران، با ۶۰۰ هکتار عرصه تاریخی، سالانه میزبان گردشگران خارجی و داخلی بیشماری است. محل قرارگیری، شرایط آب و هوایی منطقه، سیاست های حاکم بر میراث فرهنگی و بودجه بسیار اندک تخصیص یافته به محوطه؛ سبب شده که در فراهم کردن امکانات و زیرساخت های گردشگری، دچار کمبودهایی از جمله مجموعه ورودی شایسته و درخور محوطه باشد. در سال ۱۳۹۹ ه.ش با بازنگری مسیر بازدید محوطه میراث جهانی چغازنبیل، طراحی ورودی مناسب برای محوطه نیازسنجی و پس از آن شرایط برای طراحی دوباره امکان سنجی شد. هدف از این پروژه بررسی کم و کاست مجموعه ورودی به عنوان یکی از زیرساخت های گردشگری وهموار ساختن آنهاست. آنچه در این مقاله به آن پرداخته شده حاصل طراحی و اجرای پروژه بهسازی مجموعه ورودی برای این محوطه ثبت جهانی است که با همه کمبودها و مشکلات مالی به مرحله اجرا رسید. برای دستیابی به طراحی مناسب و به منظور شناخت بهتر امکانات و محدودیت های قلمرو مورد نظر پژوهش از روش تحلیلی SWOT بهره گرفته ایم. نتایج مهمی که از این پژوهش دریافت شده شامل ایجاد نفوذپذیری، دعوت کنندگی، ارتقاء کیفیت دیداری و اصلاح الگوی حرکتی مسیر است. در این مقاله از روش تحقیق کیفی استفاده شده که براساس دانش محیطی و مشاهده داده های رفتار محیطی افراد و به دست آوردن این داده ها در حین مسیریابی، در فضای داخلی معماری تکیه دارد و به تحلیل و بررسی می پردازد.

کلیدواژه ها:

بهسازی ، کیفیت دیداری ، ورودی ، چغازنبیل ، الگوی حرکتی ، مسیربازدید