بررسی نقش معماری پایدار در ارتقا کیفیت فضایی مسکن روستایی در اقلیم سرد و خشک (نمونه موردی روستای کندوان)

ساختارهای معماری محیط های روستایی برآیندهای با اهمیت فعالیت انسان بشمار می آیند که در طول قرنها مطابق با منطقه ای قوی اجتماع- فرهنگی و محیطی شکل و تحول پیدا کردهاند. مسکن یکی از نیازهای اساسی انسان برحسب توسعه و تغییر سطح زندگی ابعاد مختلف و متنوعی پیدا می کند. توسعه روستایی فرایندی است همه جانبه موزون و درون زا که در چارچوب آن ظرفیت ها و توانایی های اجتماعات روستایی برای رفع نیازهای اساسی مادی و معنوی و کنترل موتور بر نیروهای شکل دهنده نظام سکونت محلی (اکولوژیکی , اجتماعی , اقتصادی , نهادی و سرزمینی ) رشد و تعالی می یابد. توسعه پایدار رویکردی است که به دنبال بیشینه کردن سود خالص توسعه ی اقتصادی با در نظر گرفتن نگهداری و حفظ کیفیت منابع طبیعی در طول زمان است . توسعه ی پایدار روستایی با رویکرد زیست محیطی اجتماعی و اقتصادی در صور تجمیع تمام ابعاد روستا میسر خواهد بود. ایران کشوری است که بیشتر سکونتگاههای ان جزو معماری روستایی است . یکی از مهم ترین ویژگی های معماری روستایی توجه به طراحی منطبق با نیازهای فطری مردم و محیط و فعالیت های روزمره انان مانند نوع فضاهای معیشت مردم است مصداقهای معماری از همنشینی فضاهای زیستی و معیشتی در این نوع مسکن عمق توجه نسبت به زندگی مردم و نیازهای آنهاست که فضای کالبدی را با داستان زندگی مردم هماهنگ و آن را ایجاد نموده است .