نقش خیابانهای پیاده مدار در کاهش جرائم شهری با تاکید بر نظریه نوشهرگرایی

در سالهای اخیر نظریه نوشهرگرایی به عنوان یکی از مطرحترین دیدگاههای شهرسازی انسانگرا در سطح جهان مطرح گشته است . این نظریه طی دهه های اخیر رشد سریعی داشته به گونه ای که در حال حاضر جزء مقوله های مهم شهرسازی دنیا به شمار می رود. نظریه نوشهرگرایی بیش از هر چیز به توسعه اجتماعات محلی و تکیه بر جابه جایی ساکنین محلی به صورت پیاده و یا با استفاده از دوچرخه و یا وسائط حمل ونقل همگانی توجه دارد. در این مقاله با استفاه از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای کوشش گردید که با توجه به اصل »جابه جایی به صورت پیاده« به عنوان یکی از اصول بنیادی این نظریه به ویژگی ها، مولفه ها و نیازهای توسعه این نمونه از حمل و نقل پرداخته شود. از طرفی از آنجا که ، نوشهرگرایی یکی از مطرحترین تئوری های جرم شناسی در محیط شهری است ، هدف اصلی این مقاله ، بررسی ارتباط میان خیابان-های پیادهمدار و ارتکاب جرائم در شهر می باشد. براساس مطالعه انجام گرفته در این مقاله می توان این گونه بیان نمود که ، اگر خیابانهای پیاده مدار بتوانند جنبه های مختلف آسایش ، زیبایی و رفاه، که اهداف اصلی برنامه ریزان شهری هستند را فراهم آورند، این خیابانها تبدیل به مکانهایی سرزنده برای حضور مردم خواهند شد. بنابراین ، با توجه به اینکه حضور انسان در فضا یکی از جنبه های مثبت نوشهرگرایی در رابطه با امنیت است ، این مورد می تواند باعث کاهش جرائم شهری شود.

کلیدواژه ها:

نوشهرگرایی ، پیادهمداری ، جرائم شهری ، شهرسازی انسانگرا