نقش سرمایه های اجتماعی در بهسازی و نوسازی بافت های فرهنگی (مطالعه موردی محله سراب شهر مشهد)

امروزه نظریات برنامه ریزی و شهرسازی مشارکتی در سایه رویکرد دارایی - مبنا به عنوان یکی از اصیل ترین و مقبولترین رویکردها در جهت نیل به اهداف برنامه ریزی و مقابله با کاستی ها و نارسایی ها در بافت های فرسوده شهری مطرح است . در این رویکرد، سرمایه اجتماعی یکی از عوامل شتابدهنده برای ظرفیت سازی و ابزاری برای تحقق اهداف است . براین اساس به نظر می رسد، آنچه که در طرحهای بهسازی و نوسازی شهری ضامن نتایج مطلوب خواهد بود، به کار بستن روشی مناسب و استفاده از سرمایه های اجتماعی و اقتصادی است . این پژوهش درصدد است با تاکید بر رویکرد دارایی - مبنا در توسعه اجتماعات محلی و در نتیجه استفاده از سرمایه -های اجتماعی به این مهم دست یابد. لذا هدف از پژوهش حاضر، برآورد سطح سرمایه اجتماعی در بافت فرسوده محله سراب شهر مشهد و میزان نقش آن در تسهیل روند بهسازی و نوسازی محله می باشد. قلمروی مطالعاتی تحقیق حاضر، بافت فرسوده محله سراب و جامعه آماری ، مردمان ساکن در محله می باشند. نمونه مطالعاتی ۳۴۰ نفر از ساکنان بافت فرسوده محله سراب هستند و اطلاعات مورد نیاز این پژوهش ، از طریق مطالعات کتابخانه ای و برداشت های میدانی بدست آمده و با استفاده از آمار توصیفی و آزمونهای همبستگی کندال و اسپیرمن در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شده است . در این مطالعه ، به منظور سنجش سطح ”سرمایه اجتماعی ” از چهار مولفه اعتماد اجتماعی ، مشارکت مدنی ، حس تعلق و آگاهی اجتماعی استفاده شده است . نتایج بدست آمده نشان می دهد که سرمایه اجتماعی در ارتباط مستقیم با تحقق بهسازی و نوسازی در بافت های فرسوده قرار دارد و سطح سرمایه اجتماعی در بافت فرسوده محله سراب در سطح متوسط می باشد.

کلیدواژه ها:

بافت فرهنگی ، بهسازی و نوسازی ، سرمایه اجتماعی ، مشهد ، محله سراب.