بررسی و تحلیل حکم دیوان عدالت اداری دائر بر صدور پروانه ساختمانی در قطعه لچکی فضای سبز و امکانسجی اعمال مواد ۱۱۵ و ۱۱۶ دیوان عدالت اداری (بررسی موردی شهرداری مشهد)

با توجه به عدم نظارت های قانونی بر نحوه ی فعالیت های شرکت های تعاونی مسکن در اراضی بزرگ مقیاس با کاربری غیر مسکونی یا اراضی دولتی، سبب شده است که برخی از اشخاص از این خلاء عدم نظارت قانونیبه صورت عام توسط دستگاه های ذیصلاح ، اراضی با کاربری خدماتی مانند فضای سبز که سهم سرانه خدماتی شهرداری محسوب شده، با عدم تحویل و فرارهای قانونی ، به نوعی به تملک خویش درآورند و با توجه بهاینکه در گذشته فضای سبز شکل گرفته، با شکایت در دیوان عدالت اداری با شگردها و ادعاهای خویش، به استناد بند ۲۴ ماده ۵۵ قانون شهرداری را مکلف به صدور پروانه ساختمانی نمایند. در این پژوهش به پروندهقطعه ی لچکی شکل با مساحت زیر ۲۰۰ مترمربع پرداخته شده که دیوان عدالت اداری، شهرداری را ملزم به صدور پروانه ساختمانی برای قطعه زمین با کاربری مصوب فضای سبز نموده است با اینکه طبق طرح تفصیلیامکان صدور پروانه ساختمانی برای احداث بنا مطابق با کاربری های مجاور (مسکونی) وجود نداشته و علی رغم صدور ابلاغیه استحضاری،شهرداری موانع اجرای حکم و درخواست اعمال مواد ۱۱۵ و ۱۱۶ دیوانعدالت را نموده است. ین تحقیق از نوع نمونه کاوی و توصیفی،تحلیلی-ترویجی بوده و هدف در وهله ی اول لزوم توجه قضات به مفاهیم شهرسازی و در وهله دوم استفاده از ظرفیت به موقع از مواد ۱۱۵ و ۱۱۶ دیوانعدالت اداری برای عدم تضییع حقوق عامه و حفظ و حراست از کاربری های مورد نیاز شهر از جمله فضای سبز ، بعنوان تنفس گاه ضروری و همچنین کاربری مصوب طرح تفصیلی شهر است.

کلیدواژه ها:

دیوان عدالت ، فضای سبز ، پروانه ساختمانی ، حکم