استفاده از ریزازدیادی در کشت بافت سیب زمینی

اولین ایجاد کشت بافت از غدههای سیب زمینی در اوایل سال ۱۹۵۱ انجام شد (استوارد و کاپلین ۱۹۵۱) و از آن زمان به بعد انواع بافتها از اندامهای مختلف گیاه مانند برگها، دمبرگ ها، بخشهای میانگره، تخمدانها، بساکها، ساقه ها، ریشه ها و نوک ساقه، با موفقیت مورد استفاده قرار گرفته اند .(Naik et al. ۲۰۰۱) در میان تمام پیشرفتهای کشت بافت، کشت مریستم و ریزازدیادی بالقوه ترین فناوریها برای تولید بذر سیب زمینی با کیفیت هستند. ریزازدیادی به تولید تعداد زیادی از گیاهان در شرایط آزمایشگاهی عاری از بیماریزا در محیطهای غذایی مشخص در شرایط آسپتیک در زمان و مکان محدود اشاره دارد. ریزازدیادی در حال حاضر زیربنای بسیاری از سیستمهای تولید بذر سیبزمینی است و به طور خاص مواد هستهای را به شکل میکروگیاهها یا میکروتیوبرها برای استفاده بعدی در زنجیره ای از برنامه های علمی تولید بذر سیبزمینی فراهم میکند .(Chindi et al. ۲۰۱۴)