اثر بخشی شن بازی درمانی بر بهبود تعامل اجتماعی و اضطراب کودکان اتیسم

اختلال طیف اتیسم، مجموعه ای از اختلالات عصب شناختی است که بر تحول فرد در زمینه های ارتباطی، اجتماعی، رفتاری و زبان اثر می گذارد. در سه سال نخست زندگی کودک پدیدار می شود (کانر ، ۱۹۴۳). یکی از مشکلاتی که کودکان و از جمله کودکان طیف اتیسم با آن مواجه هستند، اضطراب است. اضطراب، با شروع زودرس و تاثیری که بر خط سیر تکاملی فرد دارد، احتمال ابتلا به اختلالات دوران بزرگسالی را افزایش می دهد(اوانا ، ۲۰۱۰). راهنمای تشخیصی و آماری ، شش نشانه برای اضطراب در کودکان بیان کرده که شامل بی قراری، خستگی مفرط، دشواری در تمرکز، تحریک پذیری، تنش عضلانی و اختلال خواب است (لاین و همکاران، ۲۰۰۹). اضطراب، جزء اختلال های درون نمود هستند. اختلال های درون نمود، الگوهای رفتاری سازش نایافته ای هستند که بیش از آن که اطرافیان را آزار دهند، موجب رنجش خود کودک می شوند و هسته ی آنها اختلال های خلق یا هیجان است(دادستان و همکاران، ۱۳۸۹). ویمپوری و همکاران، روابط اجتماعی و مشکلات ارتباطی کودکان اتیسم را بیان کرده اند و معتقد هستند کودکان مبتلا به اتیسم زیر ۲ سال فاقد پیش نیاز های لازم جهت برقراری ارتباط از طریق اشاره و جلب توجه هستند. مشکلات ابتدایی در ایجاد رابطه بر رشد رفتار های اجتماعی تاثیر خواهد داشت و فاصله بین کودکان مبتلا به اتیسم و همسالانش را بیشتر می کند. استفاده از بازی و روش های مختلف اجرای بازی ها یکی از فعالیت های مفرح آموزشی است که در درمان این کودکان کاربرد زیادی دارد ( مهرجو، ۱۳۹۰). روشی که در این پژوهش به عنوان مداخله به کار رفته است بازی درمانی با استفاده از شن است که قدمت زیادی در فرآیند درمانی و توان بخشی داشته است. در گذشته و اکنون فضای شن از نظر بسیاری از فرهنگ ها خصوصیت محافظت کنندگی دارد (می یانگ و کیم، ۲۰۱۲). این روش را می توان نوعی از بازی درمانی غیر مستقیم در نظر گرفت که درمانگر در آن به عنوان تسهیل گر عمل می کند و مراجعان می توانند آزادانه هیجانات و تصاویر ذهنی خود را با استفاده از جعبه شن و اشیای مینیاتوری مختلف در جعبه شن خلق کنند (بویک و گودین، ۲۰۰۰).