میراث فرهنگی

مبحث اول: میراث فرهنگی در قوانین بنیادی کشور:۱- میراث فرهنگی در قانون اساسی:قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران با توجه به اهمیت میراث فرهنگی،اصل هشتاد وسوم را به این موضوع اختصاص داده است که به لحاظ اهمیت قانون اساسی در سیستم حقوقی هر کشور، این قسمت از مطالب به بیان اصل مذکور مزین می گردد.اصل هشتاد وسوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران چنین مقرر می دارد:بناها و اموال دولتی که از نفایس ملی می باشند، قابل انتقال به غیر نیست مگر با تصویب مجلس شورای اسلامی آن هم در صورتی که از نفایس منحصر به فرد نباشند. در تشریح این اصل چند نکته قابل توجه می باشد:الف) در ابتدای ماده قید « بناها و اموال دولتی» ذکر گردیده که به نظر می رسد قانون گذار توجه خویش را تنها به ابنیه و اموال دولتی معطوف داشته و اموال و ابنیه مالکین خصوصی بلاتکلیف مانده، در حالی که برای حفظ و صیانت از مواریث فرهنگی این به تنهایی کافی نمی باشد.در واقع مقنن می توانست با حذف عبارت « دولتی» متن اصل مذکور را به صورت « بناها و اموالی که از نفایس ملی باشد ...» انشاء نماید.ب) با دقت در مفاد این اصل چنین مستفاد می گردد که تنها اموالی که از «نفایس ملی» باشد، مورد حمایت قانونی واقعی خواهد شد و سایر آثار فرهنگی- تاریخی، مشمول مقررات اصل مذکور نخواهند بود.ج) از عبارت مذکور چنین برمی آید که نفایس ملی منحصر به فرد دارای احکام و مقررات خاصی نسبت به سایر اموال فرهنگی – تاریخی می باشند و آنچه که مطابق سایر مقررات مربوط مسلم به نظر می رسد، این است که مرجع تشخیص و طبقه بندی این گونه آثار به نفایس و سایر آثار، یا نفایس ملی و عادی، سازمان میراث فرهنگی کشور خواهد بود.

کلیدواژه ها:

میراث فرهنگی ، قوانین بنیادی ، قانون اساسی