مقایسه اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و پرخاشگری دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر

پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان اثربخشی بازی درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و پرخاشگری دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر صورت گرفت. روش این پژوهش، مطالعه ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود که در مدارس ابتدایی استثنایی شهر تبریز مشغول تحصیل بودند. از روش نمونه گیری در دسترس برای انتخاب نمونه استفاده شد. نمونه ی آماری شامل ۴۵ دانش آموز مقطع ابتدایی بود. جهت جمع آوری داده ها، پرسشنامه سازگاری اجتماعی دانش آموزان سینها و سینگ و مقیاس پرخاشگری کودکان دبستانی شهیم مورداستفاده قرار گرفتند. یکی از گروه های آزمایش، برنامه بازی درمانی (۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای بازی درمانی شناختی-رفتاری)، گروه بعدی برنامه قصه درمانی (۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای قصه درمانی) و گروه کنترل مداخله دریافت نکردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که بازی درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و پرخاشگری دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر با سطح معنی داری (۰۱/۰≥p ) اثربخش است. بین اثربخشی بازی درمانی شناختی-رفتاری و قصه درمانی بر سازگاری اجتماعی و پرخاشگری دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر با سطح معنی داری (۰۱/۰p ≥) تفاوت وجود دارد. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که قصه درمانی و بازی درمانی شناختی- رفتاری می توانند به عنوان مداخلات تکمیلی در جهت آموزش سازگاری و بهبود مشکلات روان شناختی و رفتاری دانش آموزان کم توان ذهنی به کار گرفته شوند.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی شناختی-رفتاری ، پرخاشگری ، سازگاری اجتماعی ، قصه درمانی ، کم توان ذهنی.