اثربخشی روش تدریس حل مسئله بر خودکارآمدی تحصیلی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان

هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثربخشی روش تدریس حل مسئله بر خودکارآمدی تحصیلی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی شهرستان نورآباد ممسنی بود. این پژوهش از لحاظ روش اجرا به صورت نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش ۴۰۱ دانش آموز پسر پایه پنحم ابتدایی شهرستان ممسنی در سال ۱۴۰۱- ۱۴۰۲ بودند. با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس ۳۰ دانشآموز به عنوان نمونه انتخاب شدند که برای گروه روش تدریس حل مسئله (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵) نفر در نظر گرفته شد و به مدت ۷ جلسه ۳۰ دقیقهای به گروه اول با روش حل مسئله و گروه کنترل به صورت تدریس سنتی ۷ درس از کتاب علوم تجربه پایه پنجم آموزش داده شد. برای گردآوری دادهها از پرسشنامه مهارتهای اجتماعی گرشام و الیوت (۱۹۹۰) و خودکارآمدی تحصیلی جینکز و مورگان (۱۹۹۹) استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون های تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که روش تدریس حل مسئله بر خودکارآمدی تحصیلی (استعداد، کوشش و بافت) دانش آموزان تاثیر دارد (۰۵/۰>P). همچنین مشخص گردید که روش تدریس حل مسئله بر مهارت های اجتماعی (ابراز وجود، همکاری، همدلی، کنترل خود) دانش آموزان تاثیر دارد (۰۵/۰>P). بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که روش تدریس حل مسئله باعث بهبود خودکارآمدی تحصیلی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان می شود.

کلیدواژه ها:

روش تدریس حل مسئله ، خودکارآمدی تحصیلی ، مهارت های اجتماعی