رابطه مهارت های اجتماعی عاطفی با سازگاری با مدرسه، بررسی نقش میانجی گرانه خودمهارگری در دانش آموزان

سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 12

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IEPACONF07_271

تاریخ نمایه سازی: 18 اردیبهشت 1403

چکیده مقاله:

هدف از انجام تحقیق تعیین رابطه مهارت های اجتماعی عاطفی با سازگاری با مدرسه با توجه به نقش میانجی گرانه خودمهارگری در دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر مهاباد بود پژوهش حاضر یک تحقیق توصیفی از نوع همبستگی از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر مدارس دولتی متوسطه دوم شهر مهاباد بودند که ۱۸۶۵ نفر بودند. نمونه تحقیق حاضر به صورت خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند، ابتدا از بین مدارس متوسطه دوم شهر مهاباد ۶ مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شد سپس از هر مدرسه ۳ کلاس از پایه اول و دوم و سوم به صورت تصادفی انتخاب شد و با توجه به قاعده کلاین تعداد ۳۲۰ نفر به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از ۳ پرسشنامه سازگاری دانش آموزان (سواری، ۱۳۹۸)، پرسشنامه خودمهارگری (تانجنی و همکاران، ۲۰۰۴) و پرسشنامه مهارتهای اجتماعی- عاطفی (ایندربیتزن و فوستر، ۱۹۹۲) استفاده شد. برای تحلیل داد ه ها از تحلیل مسیر استفاده شد لذا مسیر مهارت های اجتماعی – عاطفی بر سازگاری بر مدرسه کودکان از لحاظ آماری معنادار به دست آمد وبین مهارت های اجتماعی – عاطفی و سازگاری بامدرسه همبستگی وجود داشت همچنین ضریب مسیر مهارت های اجتماعی – عاطفی به خودمهارگری از لحاظ آماری معنادار شد و میزان واریانس خودمهارگری که توسط مهارت های اجتماعی – عاطفی دانش آموزان تبیین شد، ۴۰/۰ به دست آمد. بر این اساس، مهارت های اجتماعی –عاطفی و خودمهارگری دانش آموزان، دارای همبستگی معناداری شدند و مهارت های اجتماعی – عاطفی بر خود مهارگری به طور مستفیم اثر گذاشت و با توجه به نتایج، ضریب مسیر خودمهارگری به سازگاری با مدرسه دانش آموزان از لحاط آماری معنادار گردید و بین خودمهارگری و سازگاری با مدرسه دانش آموزان همبستگی معنادار وجود داشت همچنین بین مهارت های اجتماعی –عاطفی و خودمهارگری دانش آموزان، همبستگی معناداری مشاهده گردید و مهارت های اجتماعی – عاطفی بر خود مهارگری به طور مستفیم اثر گذاشت. همچنین با توجه به نتایج به دست آمده، اثر غیر مستقیم مهارت های اجتماعی – عاطفی بر سازگاری با مدرسه کودکان از طریق خودمهارگری از لحاظ آماری معنادار شد و نتایچ به دست آمده نشان داد که خود مهارگری، نقش میانجی را بین مهارت های اجتماعی- عاطفی و سازگاری با مدرسه دانش آموزان دارد.

کلیدواژه ها:

خودمهارگری ، سازگاری با مدرسه ، مهارت های اجتماعی – عاطفی

نویسندگان

هانا شهریار

کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی واحد مهاباد، دانشگاه آزاد اسلامی، مهاباد، ایران

محمدآزاد عبداله پور

استادیار روانشناسی تربیتی واحد مهاباد، دانشگاه آزاد اسلامی، مهاباد، ایران