نگرش والدین دانش آموزان کم توان ذهنی نسبت به مداخلات دریافتی بهنگام آموزشی و توانبخشی

هدف از این پژوهش نگرش والدین دانش آموزان کم توان ذهنی نسبت به مداخلات دریافتی بهنگام آموزشی و توانبخشی بود. این پژوهش از نوع توصیفی – همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همه والدین دانش آموزان با نیاز های ویژه مدارس استثنایی شهر بوکان بود که تعداد آنها ۴۰۰ نفر بوددند که جمعا ۱۲۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل مقیاس نگرش والدین نسبت به فرزند دارای نیاز ویژه شان (APSNCS۱، گوندر ۲۰۰۲) و پرسشنامه ای محقق ساخته ۸ گویه ای بود که روایی این ابزار به روش روایی واگرا و همگرا و پایایی نیز با آزمون آلفای کرونباخ تایید شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل رگرسیون چند متغیره همزمان استفاده شد. با توجه به یافته ها پذیرش و محبت (۱۹۶/۰=B) و حمایت افراطی (۶۰۰/۰=B) والدین دانش آموزان کم توان ذهنی نسبت به معلولیت فرزند افزایش مداخلات دریافتی بهنگام آموزشی و توانبخشی را پیش بینی می کنند؛ اما بین شرم زدگی، ناکامی و ناامیدی با میزان مداخلات دریافتی بهنگام آموزشی و توانبخشی رابطه معناداری یافت نشد. نهایتا می توان نتیجه گرفت که پذیرش و محبت همراه با حمایت های افراطی توسط والدین باعث می شود ناکامی و ناامیدی جای خود را به امید و توجه بیشتر بدهد.

کلیدواژه ها:

دانش آموزان ، کم توان ذهنی ، مداخلات بهنگام ، نگرش والدین.