اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر مولفه های استعداد اعتیاد و افکار خودکشی دانش آموزان

اعتیاد به مواد مخدر به عنوان یک معضل عمومی در هر جامعه ای رخ می دهد که به جهت پیامدهای حاص از آن، در مقوله ی آسیب های اجتماعی قرار می گیرد که خود زمینه ساز مشکلات و آسیب های دیگر است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر مولفه های استعداد اعتیاد و افکار خودکشی دانش آموزان مقطع متوسطه اول انجام شد. روش بررسی مطالعه ی حاضر به صورت نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه ی آماری دانش آموزان پسر پایه نهم شهرستان ساری در سال ۱۴۰۲ بودند که از بین آنها ۳۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. درمان شناختی-رفتاری طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت گروهی بر گروه آزمایش اعمال شد. پرسشنامه استعداد اعتیاد نوجوانان (ASQ-AV) و سنجش افکار خودکشی بک (BSSI) جهت سنجش متغیرها به کار رفت. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس نشان داد که بین نمره پس آزمون استعداد اعتیاد و افکار خودکشی در گروه کنترل و آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد. (۰۵/۰>P) اندازه اثر روش شناختی رفتاری روی استعداد اعتیاد۷۴۳/۰ و بر افکار خودکشی۸۰۳/۰ بود. همچنین در هر دو متغیر ثبات درمان در مرحله پیگیری وجود داشت (۰۵/۰درمان شناختی رفتاری می تواند سبب کاهش استعداد اعتیاد و افکار خودکشی نوجوانان شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، استعداد اعتیاد ، افکار خودکشی