رابطه ی سبک های فرزندپروری والدین با خودشیفتگی دانش آموزان

پژوهش حاضر با توجه به تاثیر مهم والدین در رشد و تحول فرزندان انجام گرفت. هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه ی سبک های فرزندپروری والدین با شخصیت خودشیفته ی فرزندانشان بود. روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه ی آماری آن، کلیه ی دانش آموزان دختر دوره های اول تا سوم متوسطه ی شهر همدان در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ به همراه والدین آن ها بودند که ۲۲۹ نفر از آنان از طریق نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. دانش آموزان، پرسشنامه ی خودشیفتگی راسکین و تری (۱۹۸۸) و والد اصلی هر دانش آموز، پرسشنامه ی سبک های فرزندپروری بامریند (۱۹۷۳) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها، از آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین رابطه و رگرسیون چند متغیره برای تعیین شدت رابطه استفاده شد. بین سبک های فرزندپروری والدین با خودشیفتگی دانش آموزان رابطه وجود داشت. بین سبک فرزندپروری آزادگذاری با خودشیفتگی رابطه ی مثبت و معنی دار و بین سبک فرزندپروری اقتدار منطقی با خودشیفتگی رابطه ی منفی و معنی دار وجود داشت. با در نظر گرفتن نتایج حاصل شده، ارائه ی آموزش های لازم به والدین برای بهبود سبک فرزندپروری آن ها موکد و ضروری بود.

کلیدواژه ها:

سبک های فرزندپروری ، شخصیت خودشیفته ، دانش آموزان دوره ی متوسطه