رابطه میان خودکارآمدی تحصیلی و خلاقیت هیجانی با عملکرد تحصیلی در دانش آموزان

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه میان خودکارآمدی تحصیلی و خلاقیت هیجانی با عملکرد تحصیلی در دانش آموزان بود که با روش توصیفی از نوع همبستگی انجام شد. جامعه پژوهش دانش آموزان مقطع متوسطه دو ناحیه ۴ مشهد در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که ۱۰۰ نفر از این دانش آموزان (۵۱ دانش آموز دختر و ۴۹ دانش آموز پسر) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی ها در این پژوهش با استفاده از پرسشنامه های عملکرد تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۱)، خودکارآمدی تحصیلی مک ایلروی و بانتینگ (۲۰۰۱) و خلاقیت هیجانی آوریل و نولز (۱۹۹۱) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها و اطلاعات بدست آمده با روش محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها نشان دهنده این بود در سطح معناداری (۰۵/۰ p<) بین متغیرهای خودکارآمدی تحصیلی و عملکرد تحصیلی رابطه مستقیم و معنادار و در سطح معناداری (۰۵/۰ p<) بین متغیرهای خلاقیت هیجانی و عملکرد تحصیلی رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد. با توجه به نتایج حاصل، برخورداری دانش آموزان از خودکارآمدی تحصیلی و شاخص های آن که منجر به بهبود یادگیری شده و همچنین بهره مندی از مولفه های خلاقیت هیجانی که باعث ایجاد تعاملات سازنده و موثر آن ها می گردد زمینه ساز بالا رفتن یادگیری و همچنین افزایش میزان بهره وری دانش آموزان شده که در نتیجه باعث بهبود عملکرد تحصیلی آن ها می شود؛ بنابراین چنین نتیجه گیری می شود که میان خودکارآمدی تحصیلی و خلاقیت هیجانی با میزان عملکرد تحصیلی دانش آموزان در مقطع متوسطه رابطه معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

عملکرد تحصیلی ، خودکارآمدی تحصیلی ، خلاقیت هیجانی