تعیین بهترین شبکه پایش آب زیرزمینی به وسیله بهینه سازی توسط الگوریتم ژنتیک

امروزه آب و مسائل مربوط به آن به یکی از چالش های مهم در دنیا تبدیل شده است. افزایش روزافزون جمعیت جهان و درصد کم آب شیرین ۱/۵ درصد، اهمیت مایع حیات را چندبرابر کردهاست. تحقیقات انجام شده نشان می دهد که اب زیرمینی حدود ۹۸ درصد آب شیرین روی کره زمین را تشکیل می دهد. بسیاری از مناطق ایران با توجه به آب و هوای خشک، آب سطحی بسیار کمی دارند و از اب زیرزمینی برای مصارف کشاورزی، صنعتی و خانگی استفاده می کنند. لذا پایش کیفیت اب زیرزمینی در یک منطقه می تواند بسیار تاثیرگذار باشد. پژوهش حاضر سعی کرده است که به کمک مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک الگویی از جانمایی ایستگاه های پایش اب زیرزمینی را تهیه کند که با کمترین تعداد ایستگاه ورود آلودگی (شوری) به یک آبخوان را در کمترین زمان ممکن تشخیص دهد. محدود مطالعاتی اصفهان - برخوار به عنوان نمونه موردی در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت. تنها منبع آب سطحی این محدوده رودخانه زاینده رود می باشد که تقریبا در جنوب منطقه واقع شده است. مدل محدوده مطالعاتی به کمک MODFLOW,MT۳DMS ساخته شد. سپس به کمک الگوریتم ژنتیک یک شبکه پایش برای منطقه طراحی گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که وجود ۱۴ ایستگاه پایش درمحدوده می تواند ورود آلودگی از هر مرز آبخوان را به سرعت پیش بینی کند.

کلیدواژه ها:

ایستگاه پایش ، آب زیرزمینی ، کیفیت ، بهینه سازی