مسکن ، پایداری و الگوهای انعطاف پذیری

در ساخت و ساز های جهان امروزه ، توسعه پایدار یکی از بحث های مهم قلمداد می شود . توسعه پایدار مسکن ، توجه به نیاز های نسل آینده در عین بر طرف کردن نیازهای فعلی مسکن افراد جامعه است .در اهداف معماری پایدار طراحی مسکن انعطاف پذیر یکی از نکات ارزنده است . امروزه با تغییر الگوی زندگی و ساختار خانواده ها، نیاز افراد به فضاهای مسکون در حال تغییر و دگرگونی است . به این ترتیب خانه ی دیروز یک خانواده ، دیگر مناسب فردای او نیست و عدم توجه به مقوله انعطاف پذیری در طول زمان مشکلاتی مانند عمر کم و بازدهی عملکردی نامناسب ساختمان و مشکلات زیست محیطی را در پی خواهد داشت . با رویکردی به معماری گذشته مسکونی ایران و نوع طراحی و پاسخدهی آن به عملکرد و نیازهای ساکنین ، در خود آسایش و آرامشی را به وجود آورده بود . این پاسخدهی در سه فرآیند مورد بررسی است ، تطبیق پذیری ، تغییرپذیری و تنوع پذیری. در ساختمان های کنونی نیز چهار عامل کلیدی انعطاف پذیری دراز مدت را پشتیبانی می کنند . 1 . عمق ساختمان ، 2 . دسترسی ساختمان ، 3 . ارتفاع ساختمان ، 4. سطح اشغال بنا که هر کدام در قالب یک عامل موثر در امر انعطاف پذیری ساختمان نقش آفرینی می کنند . در این تحقیق با استفاده از روش کیفی و بهره گیری از تحقیق کتاب خانه ای برای پاسخدهی به سوالات ، با وام داری از معماری گذشته و راه کار های ارزنده امروزی ، در پی دست یابی به نتیجه ای کار آمد برای پایداری ساختمان ها از بُعد کالبدی عملکردی در طول زمان می باشد

کلیدواژه ها:

مسکن ، پایداری ، انعطاف پذیری ، زمان