ایجاد ارتباط بین مدیریت خطرپذیری لرزه ای و مدیریت شهری بمنظور توسعه ایمن شهرها

رشد روز افزون جمعیت شهرنشین ایران در سال های اخیر بدون در نظر گرفتن اصول و مبانی صحیح گسترش شهر و عدم توجه به مخاطرات و عوامل زیست محیطی در این ارتباط، سبب توسعه نامتوازن و ناپایدار عموم شهرهای ایران شده است که بروز بلایای طبیعی نظیر سیل، خشکسالی، آلودگی هوا و ... صرفا بخش کوچکی از پیامدهای ناگوار آن است. در بین این نتایج ناگوار، شاید هیچکدام به اندازه فجایع ناشی از زلزله در شهرهای ایران هولناک نبوده است. نگاهی به فجایع شهرهایی همچون طبس، منجیل، رودبار، بم و ... جای تردیدی در این گزاره باقی نمی گذارد. بنابراین بدیهی است که لحاظ کردن خطرات ناشی از زلزله در مدیریت و برنامه ریزی شهری بمنظور توسعه ایمن آنها امری اجتناب ناپذیر است. ازین رو، در مقاله حاضر، تلاش شده است با ایجاد ارتباط بین مدیریت خطرپذیری لرزه ای و مدیریت شهری راهکارهای مناسبی جهت توسعه ایمن شهرها همراه با مثال هایی عملی در مورد شهرهای مختلف ایران مورد بررسی قرار گیرد. این جنبه های گوناگون عبارتند از: مکان یابی مناسب شهرها (مورد مطالعاتی: شهرهای استان مازندران)، مکان یابی مناسب تأسیسات شهری (مورد مطالعاتی: شهر مشهد)، ارزیابی بافت فرسوده شهری (مورد مطالعاتی: شهر شوشتر) و یافتن محور توسعه شهر (مورد مطالعاتی: شهر استهبان). نتایج حاصل در مجموع، نشانگر نقش بنیادی و تاثیرگذاری است که مدیریت خطرپذیری لرزه ای می تواند در مدیریت شهری و توسعه ایمن شهرها ایفا نماید.

کلیدواژه ها:

زلزله ، خطرات لرزه ای ، مدیریت خطرپذیری لرزه ای ، مدیریت شهری ، توسعه ایمن