سیاست نفتی در ایران

بطور گریزناپذیری موفقیت سیاست خارجی ایران درپیوند با موضوع نفت است این موفقیت دربهترین حالت زمانی به دست آمده که سیاست خارجی کشور جهت گیری بین المللی داشته است این جهت گیری به معنای سازگاری با موازین نظام بین الملل و همکاری منطقه ای است تا درپرتوآن امنیت ملی و رشد اقتصادی کشورارتقا یاید حفظ سطح مناسبی ازقیمت وتولید که میتواند موتوررشد اقتصادی و برتری منطقه ای کشور باشد درگروجلب همکاری بازیگران بین المللی و منطقه ای و براورده نمودن انتظارات صلح و امنیت آنان باشد کشورها درسیاست خارجی خود با بهره گیر یازظرفیت های اقتصادی و انرژی می و درچارچوب دیپلماسی انرژی راهبرد نوین رشد و توسعه اقتصادی و تامین منافع و امنیت ملی را درپیش گرفته اند دیپلماسی انرژی به عنوان یک برنامه متقن منسجم و کارامد میتواند بازارهای هدف انرژی جهانی را تشخیص داده و با تحلیل آن ها رویکردهای مناسب را به سیاستگذاران کشور ارایه نماید دراین میان ایران دربین اعضای اوپک ازجایگاه ویژه ای به لحاظ موقعیت استراتژیک ذخایر نفتی میزان تولید راه های دستیابی به بازارهای بین الملل همسایگی با کشورهای تولید کننده درمنطقه که به دریای ازاد دسترسی مستقیم ندارند برخوردار است اما به دلیل برخی عوامل دیپلماسی انرژی درایران چندان موفق و فراگیر نبوده است دراین مقاله ضمن بررسی دلایل عدم موفقیت ایران دردیپلماسی انرژی به بررسی جایگاه ایران دراوپک و روابط بین ایران و عربستان به عنوان اعضای اوپک می پردازیم برا ی انجام پژوهش حاضر ازروش کیفی ازنوع کتابخانه ای استفاده شده است بدین صورت که ابتدا داده های لازم ازمنابع نوشتاری و الکترونیکی استخراج و سپس موردتبیین قرارگرفته است

کلیدواژه ها:

نفت ، ایران ، خلیج فارس ، اپک و آمریکا