نسبت فضیلت با سعادت در نظام اخلاقی افلاطون

مکاتب اخلاقی کلاسیک، به ویژه نظام اخلاقی افلاطون، با مشخصه سعادت گرایی شناخته می شوند. آموزه بنیادین سعادت گرایی این است که مطلوب نهایی انسان، نیل به سعادت است و همه فع الیت های آدمی در پرتو این هدف والا، ارج وقرب پیدا م ی کنند .معمولاً گفته می شود که فضیلت اخلاقی، راه رسیدن به سعادت را هموار می کند؛ اما نسبتمیان این دو نیازمند بررسی دقیق تری است.در این مقاله، دو مدل برای ترسیم نسبت فضیلت و سعادت از منظر افلاطون ارائهشده است. بر اساس مدل یکسان انگاری، فضیلت و سعادت بر یکدیگر منطبق بوده و عینهم تلقی می شوند. در حالی که بر اساس فرضیه کفایت، فضیلت وسعادت دو عنصر جدا ازهم هستند که کسب یکی(فضیلت) مقدمه دستیابی به دیگری (سعادت) است. در آثارافلاطون، مویداتی برای هر دو فرضیه فوق یافت می شود، ولی هیچ کدام از آنها، به تنهایی،قادر به تبیین نگرش وی نسبت به این مسئله نیستند. برای فهم موضع افلاطون در اینخصوص، می بایست به تلفیقی از این دو مدل، دست یافت

کلیدواژه ها:

فضیلت ، نفس ، سعادت ، خیر ، عدالت ، معرفت