بررسی تطبیقی پیوستگی اقوام ایرانی در بحران های قومی دهه 1320 و دهه اول انقلاب 1357 با عنایت به تحولات داخلی، منطقه ای و جهانی

مباحث مرتبط با قومیت ها و بحران های قومی از آن دست موضوعاتی است که در ایران سابقه ای طولانی نداشته و به دوران معاصر، بلاخص از انقلاب مشروطه به این سو باز می گردد. در همین ارتباط می توان در تاریخ معاصر ایران، دو مقطع زمانی دهه 1320 و دهه اول انقلاب 1357 را شناسایی نمود که در آن بحران های قومی با شدت و ابعادی گسترده به وقوع پیوسته است. دو مقطع حساس و بحرانی که به واسطه تغییر و دگرگونی در محیط داخلی و تحت تأثیر عوامل منطقه ای و جهانی شاهد عرض اندام و فعالیت گروه های سیاسی قومی در سایه نارضایتی قومیت ها هستیم. لذا در این پژوهش، نگارنده درصدد است با یک بررسی تطبیقی به میزان پیوستگی اقوام ایرانی در این دو مقطع زمانی پی برده و مشخص نمایید این پیوستگی از چه تفاوت ها و شباهت هایی برخوردار بوده و در کدام برهه اقوام ایرانی انسجام و پیوستگی بیشتری را به نمایش گذارده اند. برای دست یابی به این هدف، ابتدا به بررسی بحران های قومی دهه 1320 و دهه اول انقلاب 1357 در ذیل سه دسته: علل و عوامل مؤثر بر وقوع بحران، تشریح بحران و بررسی میزان پیوستگی قومیت ها در طول بحران پرداخته شد و سپس با بهره مندی از یافته ها به تطبیق دو موضوع پرداختیم؛ که درنتیجه مشخص گردید، علا رغم شباهت های بسیار مانند تأکید بر پیشینه فرهنگی و تاریخی مشترک، تعهد به حفظ استقلال و یکپارچگی کشور، عدم همراهی با گروه های سیاسی بحران آفرین، توجه ویژه به زبان فارسی و ... پیوستگی اقوام ایرانی در برهه دهه اول انقلاب 1357 به واسطه عواملی همچون: اسلام انقلابی، کاهش نارضایتی اقوام از سیاست های قومی، کمرنگ شدن ناسیونالیسم قومی، عدم دخالت مستقیم خارجی و ... از قوام و پیوستگی بیشتری نسبت به دهه 1320 برخوردار بوده است

کلیدواژه ها:

اقوام ایرانی ، پیوستگی اقوام ایرانی ، بحران های قومی ، دهه 1320 ، دهه اول انقلاب 1357