شهر نشینی رشد پایدار و فقرزدایی در ایران

شهر و شهر نشینی همواره از مظاهر مدنیت بشر بوده و همواره در طول تاریخ شهر مظهر آمال و آرزو های انسانی به شمار می رفته است ولی با رشد بیش از حد و خارج از قاعده شهر نشینی در قرن اخیر نگرش منفی و امعان نظر های سوئی نسبت به کارائی شهر نشینی در حل معضلات بشری به وجود آمده استرشد و توسعه پایاپای بشر که در شهر در طول تاریخ جلوه مینمود امروز از خطو سیر معمول خود خارج گشته و شهر نشینی امروز را رو به سوی منجلاب و مشکلاتی نظیر آلودگی هوا در شهر ها تراکم و ترافیک شدید و فقرو جدایی گزینی اکولوژیکی که حاصلی جز ناکامی و بد بختی برای انسان امروزی ساکن شهر ها به بار نیاورده است با این اوصاف همواره بایستی این امر مد نظر مدیران و متولیان و برنامه ریزان جوامع شهری باشد که رشد و توسعه و تخصیص بهینه و عادلانه حاصل از چنین رشدی در گستره آحاد جامعه همواره رو به سوی عدالت اجتماعی قدم برداشته تا اینکه با این تدابیر هر چه بیشتر به پایداری محیط شهری چه از لحاظ کالبدی و فیزیکی و چه بیشتر به پایداری محیط شهری چه از لحاظ کالبدی و فیزیکی وچه از لحاظ اجتماعی امیدوار باشیم زیرا جامعه شهری سالم محیط شهری سالم محیط شهری سالمی را دستمایه گران خویش قرار داده و روزبروز بر سالم سازی محیط محیط خود تلاش خواهند کرد به این ترتیب بایستی شعاربرابر در سرلوحه کار برنامه ریزان و متولیان امور شهر ها قرار گیرد تا رشدی پایدار و همه گیر در جامع شهری مشاهد شود.

کلیدواژه ها:

شهرنشینی ، رشد پایدار شهری ، فقر شهری ، توسعه پایدار ، فقر زدایی